غزل شماره ۰۲۶ 
 زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست  پيرهن‌چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست 
 نرگسش عربده‌جوی و لبش افسوس‌کنان  نيم‌شب دوش (یار) به بالين من آمد بنشست 
 سر فرا گوش من آورد و به آواز حزين  گفت کی عاشق ديرينه من خوابت هست 
 عاشقی را که چنين باده شبگير دهند  کافر عشق بود گر نشود (نبود) باده‌پرست 
 برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگير  که ندادند جز اين تحفه به ما روز الست 
 آن چه او ريخت به پيمانه ما نوشيديم  اگر از خمر بهشت است وگر (ورز) باده مست 
 خنده جام می و زلف گره‌گير (چو زنجیر) نگار  ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست ۰۲۶

می‌ترسید بی‌آنکه بداند می‌ترسد. غمگین بود بی‌آنکه بداند از چه. می‌خواست برود، بی‌آنکه بداند به کجا. دلتنگ بود، بی‌آنکه بداند برای که. _ پادکست رواق با رویکردی روانشناختی به اگزیستانسیالیسم می‌پردازه و ساده‌تر از اسمش، ریشه‌ی بسیاری از احساسات عمیق آدمی رو واکاوی می‌کنه، غمها، ترسها، آرزوها. هدف رواق کشفِ فردیِ مخاطبان از ابعادِ زیستِ اصیله و من با تکیه بر آثار اروین یالوم، در این مکاشفه همراه شما هستم. _ من فرزین رنجبر هستم.

Health & Fitness

Mental Health

غزل نمره ۰۳۶ به دلیل نقص در انتشار کست‌باکس مجدد منتشر میشه 
 
 تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست دل سودازده از غصه دو نيم افتادست 
 چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست 
 در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست 
 زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست 
 دل من در هوس بوی تو ای مونس جان خاک راهيست که در دست نسيم افتادست 
 همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست 
 سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست 
 آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست 
 حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز اتحاديست که در عهد قديم افتادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ۰۳۲_ تکرار

غزل نمره ۰۳۶ فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان 
 تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست دل سودازده از غصه دو نيم افتادست 
 چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست 
 در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست 
 زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست 
 دل من در هوس بوی تو ای مونس جان خاک راهيست که در دست نسيم افتادست 
 همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست 
 سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست 
 آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست 
 حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز اتحاديست که در عهد قديم افتادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ۰۳۶

غزل نمره ۰۳۵ مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان  
 برو به کار خود ای واعظ اين چه فريادست  مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست  
 ميان او که خدا آفريده است از هيچ  دقيقه‌ايست که هيچ آفريده نگشادست  
 به کام تا نرساند مرا لبش چون نای  نصيحت همه عالم به گوش من بادست  
 گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست  اسير عشق (بند) تو از هر دو عالم آزادست  
 اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی  اساس هستی من زان خراب آبادست  
 دلا منال ز بيداد و جور يار که يار  تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست تو را نصيب همين داد و اين تو را دادست  (نور عثمانیه) 
 برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ  کز اين فسانه و افسون مرا بسی يادست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

برو به کار خود ای واعظ این چه فریاد است ۰۳۵

غزل نمره ۰۳۴ مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان 
 رواق منظر چشم من آشيانه (آستانه) توست  کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست  
 به لطف (زلف و) خال و خط از عارفان ربودی دل  لطيفه‌های عجب زير دام و دانه توست  
 دلت به وصل گل ای بلبل صبا (سحر) خوش باد  که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست  
 علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن  که اين (آن) مفرح ياقوت در خزانه توست  
 به تن مقصرم از دولت ملازمتت  ولی خلاصه (ملازم)جان خاک آستانه توست  
 من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخی  در خزانه به مهر تو و نشانه توست  
 تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار  که توسنی چو فلک رام تازيانه توست  
 چه جای من که بلغزد سپهر شعبده‌باز  از اين حيل که در انبانه بهانه توست  
 سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد  که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

رواق منظر چشم من آشیانه‌ی توست ۰۳۴

غزل نمره ۰۳۳ مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلن 
 خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است  چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است  
 جانا به حاجتی که تو (می‌خواهی از خدای) را هست با خدا کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است  
 اي پادشاه حسن خدا را بسوختيم  آخر سوال کن که گدا را چه حاجت است  
 ارباب حاجتيم و زبان سوال نيست  در حضرت کريم تمنا چه حاجت است  
 محتاج قصه (جنگ) نيست گرت قصد خون ماست  چون رخت از آن توست به يغما چه حاجت است  
 جام جهان نماست ضمير منير دوست  اظهار احتياج خود آن جا چه حاجت است  
 آن شد که بار منت ملاح بردمی  گوهر چو دست داد به دريا چه حاجت است  
 اي مدعی برو که مرا با تو کار نيست  احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است   اي عاشق گدا چو لب روح بخش يار  می‌داندت وظيفه تقاضا چه حاجت است  
 حافظ تو ختم کن که هنر خود عيان شود  با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

زلف‌آشفته و خوی‌کرده و خندان‌لب و مست ۰۲۶

Download our free app to listen on your phone