Dyżurnego „taliba”, „oszołoma” i „katolickiego fundamentalistę” – jak często określają go nieprzychylni komentatorzy z lewicowo-liberalnej strony. Ale także „zdrajcę” i „wroga Kościoła”, jak nazywają go z kolei niektórzy ultrakonserwatywni prawicowi katolicy.

A jaka jest prawda?

I czy Terlikowski faktycznie w ostatnich latach – za co chwalą go ideowi przeciwnicy, a ganią niegdysiejsi zwolennicy – przeszedł jakąś głęboką przemianę i przestał posługiwać się prowokacyjnym, ostrym językiem?

Od tego pytania zaczyna się nasza rozmowa.

W dalszej części mowa jest jeszcze:

– o tym, czy katolicy i ateiści są w stanie się dogadać

– o tym, czy katolicy i ateiści powinni się dogadać

– o tym czy żyjemy w państwie neutralnym światopoglądowo

– o metodzie, z pomocą której powinno się kształtować przepisy prawne obejmujące ludzi o odmiennych przekonaniach

– o różnicach pomiędzy wiarą a wiedzą

– o równouprawnieniu osób homoseksualnych jako kwestii analogicznej do zniesienia niewolnictwa czy przyznania pełni praw kobietom

– o roli nauki w zmianach kulturowych i cywilizacyjnych

– o roli religii oraz „konserwatywnej ostrożności” w hamowaniu tych zmian

– o kryzysie demokracji i o tym, co może z niego wyniknąć

I o wielu jeszcze innych sprawach, bo rozmowa była długa, intensywna i polemiczna.

Owocnego słuchania!