Dit keer een bijzondere aflevering. Niet een gesprek, maar de opname van de lezing die ik kort geleden  gaf bij het jaarcongres van Gebruiker Centraal. Het thema van die dag was: Menselijke maat, hoe dan? 

"Vertrouwen bak je in de uitvoering. Laten we de beleidsbubbel doorprikken en de feedback loop van de praktijk naar beleid sluiten. Wat moeten we daarvoor doen én wat moeten we stoppen? Daarover houdt Marije de slot-keynote. Verwacht wat uitpluizen en plat slaan van containerbegrippen als vertrouwen en ‘de menselijke maat’. Hardop verkennen van iets wat ze noemt ‘beleidsbeheer’. Een pleidooi voor standaarden, normen en checklists." Dat was de aankondiging van mijn verhaal.

Je kunt het zien als een “voorpublicatie” uit mijn nieuwe boek, werktitel: De beleidsbubbel.

Het moest er maar eens uit.
 
Dit verhaal markeert. Het tienjarig bestaan van mijn bedrijf deze maand (hoera) en ook mijn persoonlijke zoektocht naar nieuwe manieren voor de publieke zaak. 

Het schrijven van dit verhaal en het voordragen ervan gaat me namelijk niet in de kouwe kleren zitten. Eerder maakte ik een versie van dit verhaal voor de Noord-Hollandse VNG. Ook toen al besefte ik dat ik geen gemakkelijke boodschap bracht. Een van de mensen in de zaal, met wie ik mijn twijfels deelde over hoe het overkwam, of het niet pathetisch en over the top was, stelde mij in zeker zin gerust. "Marije, sommige mensen kunnen dit niet aan," zei ze. En zo was het.

'Kritsch' werd het later genoemd door iemand anders die in die zaal zat. Zo ervaar het het niet. Ambitieus,  boos, pijnlijk, hoopvol, maar kritisch? Dat klinkt toch te veel als van iemand 'van buiten'. Zoals je in deze lezing hoort, is dat een verwijt dat mij raakt ('Makkelijk praten').

Ik constateer, deels dus ter mijn verdediging: dit betreft ons allemaal.

Iedereen zou makkelijk praten moeten hebben. Vandaar het belang van steeds maar weer democratiseren.

We hebben allemaal skin in the game als burgers van dit land. 

En huilen mag, heb ik toen tegen mezelf gezegd. Ik zeg het ook jou. Huilen mag. Maar wat ontzettend erg dat we willen huilen.

Het is mijn stellige overtuiging dat we op een veel indringender manier aan de slag moeten met de publieke zaak. En dat we daarin alles moeten meebrengen wat ons mens maakt.

Ik hoor dit keer nog liever dan anders wat je ervan vindt. Juist ook als je ergens jeuk van krijgt!  Wil je me mailen op [email protected]? 

• Meer over het congres en Gebruiker Centraal
• Het boek van die checklist-expert en arts Atul Gawande heet The Checklist Manifesto
• Meer over dat brood op het plaatje? Zowel  foto en brood zijn met dank aan Mamie Gourmande in Leiden.
  
  

Op de hoogte blijven van het boek? Schrijf je in voor de nieuwsbrief op  www.democratieinuitvoering.nl/beleidsbubbel