คอร์สอานาปานสติ วันที่ 26-28 พ.ค. 66 นำปฏิบัติโดย พระกิตติวิมลเมธี (สุชีพ สุธมฺโม) วัดบุปผาราม กทม.
ณ สถานปฏิบัติธรรมวชิรญาณ ๒๐๐ ปี วัดบวรนิเวศ

เรื่องพระพุทธเจ้าเป็นเรื่องที่คนพุทธ ไขว้เขวจนเราผิดพลาดในเรื่องทัศนะที่มีต่อพระพุทธเจ้า เราหาพระพุทธเจ้าตามอำนาจกิเลสในใจของเราเอง มันเหมือนกับที่ เราหาบุคคลอื่นๆ จนกระทั่งเรามาปฏิบัติธรรม เวลาเราได้สภาวะสำคัญขึ้นมา เรารู้ว่า การปฏิบัติที่จะถึงซึ่งความเป็นอย่างนี้อย่างนี้ มันยากนักที่จะทำได้ คนผู้ที่สอน ที่รู้แล้วนำมาสอน ยิ่งยาก หายากมาก ยิ่งเราปฏิบัติไป เราก็จะเห็นคุณค่าของพระพุทธเจ้ามากขึ้น แต่ถ้าไม่ปฏิบัติ ตามคำสอน การนับถือของเราก็จะถูกลูบคลำด้วยมานะ ทิฏฐิ คือนิสัยสันดานของตนเองนั่นแหละ เรียกว่า ปรามฏฺฐานิ หมายความว่า ถูกลูบคลำด้วย ตัณหา มานะ และทิฏฐิ ใจมันมีจริต นิสัยสันดานเป็นแบบไหน มันก็หาพระพุทธเจ้าแบบนั้น เหมือนกับพระพุทธเจ้าเป็นสภาวะที่มีเหลี่ยมมาก ทีนี้ใจเราถนัดเหลี่ยมไหน ก็เข้าไปที่เหลี่ยมนั้น แต่เข้าไม่ถึงองค์ของพระพุทธเจ้า ไปติดอยู่ตามความถนัดของนิสัยสันดานของแต่ละคน

โบราณท่านถึงให้ผูกบทสวดทำวัตร แล้วเราก็จะถนัด สังเกตไหม ถ้าได้สวดทำวัตรเช้า มันถนัด นั่นก็คือ มันอยู่ในอารมณ์หยาบ ใจไม่เปิด ได้แต่สวด จริงๆมันสวดด้วย ทำความเข้าใจเพื่อให้มีความรู้ และปลงใจยอมรับ ให้ใจปลงใจยอมรับว่าพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ เป็นที่พึ่งอันเกษม เป็นที่พึ่งอันสูงสุด เป็นผู้นำทางจิตวิญญาณที่สูงสุดของเรา เป็นผู้มีพระมหากรุณาธิคุณ เราคือสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่อยู่ในตาข่าย คือพระเมตตา พระกรุณาของพระพุทธเจ้า ที่แผ่ไพศาลมา คุณค่าของพระพุทธเจ้า เหมือนกับตาข่ายใหญ่ที่กางครอบคลุมสรรพสัตว์ ทั่วทุกห้วงของกาลเวลา เราคือสัตว์ตัวน้อยที่อยู่ในตาข่ายนั้น ที่จะต้องเกาะ ไต่ อย่าให้หลุดร่วงออกไป ถ้าหลุดร่วงออกไปเมื่อใด เมื่อนั้นเราก็จะเป็นสัตว์ผู้หนึ่งที่ไม่อยู่ในพระมหากรุณาของพระพุทธเจ้า มันจึงจำเป็น ไม่ใช่ว่าพระพุทธเจ้าท่านบอกว่า

โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ สงฺฆญฺจ สรณํ คโต

หมายความว่า ผู้ใดมาถึงพระพุทธเจ้า ถึงพระธรรม ถึงพระสงฆ์ ว่าเป็นสรณะ เวลาพระพุทธเจ้าสอนแบบนี้ ไม่ได้หมายความว่า พระองค์จะไปรณรงค์ ให้คนมาติดอยู่ที่ตัวพระองค์ แต่หมายความว่า ถ้าเราเข้าใจในความหมาย ในความมีคุณค่าของพระพุทธเจ้าแล้ว ใจเราจะยอบรับ ยกขึ้นมาให้เหนือสิ่งใด พอยอบรับยกขึ้นมาเหนือสิ่งใด เราจะทำอะไรในชีวิตนี้ ที่เคลื่อนไหวอยู่ มันจะแคร์มาก จะไม่ยอมละเมิด จะมีความเอื้อเฟื้อ จะไม่ยอมทำผิดต่อพระพุทธเจ้า ในฐานะที่เรายกขึ้นมาด้วยใจที่ยอมรับ ทีนี้ใจจะยอมรับได้ จะต้องมีความรู้มีความเข้าใจ ในเรื่องของพระพุทธเจ้ามากพอสมควร ดังคำหนึ่งที่เรากล่าว

พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ (พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ) ข้าพเจ้าขอถึงซึ่งพระพุทธเจ้าว่าเป็นสรณะ

 เราได้ยินตั้งแต่เราจำความได้ คำนี้ แต่คำว่า คจฺฉามิ แปลว่าถึง มันไม่ใช่ถึงด้วยการกล่าว ไม่ใช่ถึงด้วยการพูด ลองพิจารณาดูว่า ถ้าใจเรามีความรู้ พระพุทธเจ้า ทั้งเรื่องราว ประวัติ และคุณค่า รู้เสร็จแล้ว ใจยอมรับ มันเปิดใจขึ้นมา พอระลึกถึง มันซาบซึ้ง มันกินใจ แล้วน้อมเข้ามา เพื่อเป็นความเคารพ อย่างนี้จึงจะเป็น คจฺฉามิ เพราะฉะนั้นในทะเลใจเราที่กว้างใหญ่นี้ พระพุทธเจ้าก็จะผุดเด่นขึ้นมากว่าสิ่งอื่นใด และเป็นสิ่งสำคัญที่เราต้องอาศัย ยึดเกาะไว้ ถ้าใจเป็นเหมือนทะเลกว้าง พระพุทธเจ้าก็เป็นเสมือนเสาหลักที่มั่นคง ไม่สั่นคลอน เราไปเกาะ ไปเกี่ยวไว้ จับไว้ เพื่อที่จะไม่หลุดล่องลอยออกไปในทะเลกว้าง ก็รอดพ้นได้ ถ้าใจมันฮึกเหิมเปิดและยอมรับยกย่องพระพุทธเจ้าในฐานะอย่างนี้ ก็ควรค่าแก่การที่เราจะกล่าวว่า พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ

ในทะเลทุกข์ของสังสารสัตว์ที่เกิดมาในสังสารวัฏนี้ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ ผู้คนในโลก ในยุคนั้นล้วนแต่รอคอย กระหายมาก สำหรับที่จะพบ สำหรับที่จะทราบข่าว สำหรับที่จะเจอ เพราะดิ้นรนไปทุกวิธีแล้ว แสวงหากระทำไปทุกอย่างแล้ว ในที่สุดมันมีแต่น้ำตา มีแต่ความร่ำไห้ มีแต่ความทุกข์ มีแต่ความเสียอกเสียใจ จากสิ่งใดก็ตามที่มีความสุข เราบอกว่า เราหัวเราะ เรายิ้ม เรามีความสุข มันเกิดแป๊บเดียว กับสิ่งสิ่งหนึ่ง จากนั้นมันมีแต่ภาระ มีแต่ทุกข์ มีแต่ปัญหา พอจะให้มีความสุขบ้าง แค่แป๊บเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นไม่มีเลย มีแต่ความภาระ มีแต่ปัญหา มีแต่ความทุกข์ที่ต้องคอยแบก กับชีวิตที่มันต้องเติบโตโลดแล่นอยู่ในโลกใบนี้ อยู่กับภาระ ปัญหาที่ต้องแบกไปกับสิ่งที่ชื่อว่าความสุข พอจะให้มีความสุขอยู่ได้ แป๊บเดียว นิดเดียว มนุษย์จึงดิ้นรนว่าทำอย่างไรถึงจะได้มีความสุข

#อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน