มีคนมาปรึกษาว่า สวัสดีค่ะ เราไม่รู้จะปรึกษาหรือคุยกับใครแล้ว เราคบกับแฟนมา 7 ปีเป็นความสัมพันธ์ระยะไกลเข้าปีที่ 5 ก็มีนาน ๆ เจอกันที หรือวันหยุดก็มีบ้าง เราทำงานอยู่กรุงเทพคนเดียว ไม่มีเพื่อนแถวนี้ เพื่อนในกลุ่มก็ไม่ค่อยได้เจอกัน สังคมการทำงานก็ไม่มี เลิกงานก็แยกย้ายกันไป ตอนนี้รู้สึกเหงา เบื่อกับความสัมพันธ์นี้มาก ๆ เพราะมันไกลกันแถมไม่มีเวลาให้กันเลย แถมการไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันก็ไม่รู้สึกสนิทสนมกันมากขึ้นด้วย เราเครียดและรู้สึกแย่กับที่ทำงาน หวังว่าจะโทรคุยกับแฟนแล้วจะดีขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่รับสาย เงียบหาย มาอีกทีเขาก็ไปกับเพื่อนที่ทำงานของเขา เหมือนเวลาที่เราต้องการเขามาก ๆ เขาไม่สามารถพูดคุยข้าง ๆ เราได้ และมันบ่อยมากจนรู้สึกอยากเลิก มีแฟนก็เหมือนไม่มี ซึ่งเราก็ชวนเขาไปเที่ยว คิดว่ามันจะช่วยเยียวยาความสัมพันธ์ให้มันไปได้ด้วยดี แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ตอนนี้สับสนมาก จนตอนนี้ก็รู้สึกชัดขึ้นว่าเราอยู่คนเดียวจนมันชินชา ไม่มีแฟนก็อยู่ได้อยู่แล้ว แต่อีกใจก็ไม่อยากเลิก เราเคยขอแฟนเลิกแต่เขาก็ไม่ยอมเลิก เราไม่รู้ว่าเราขี้เหงาเกินไปไหม หรือเป็นเพราะเขาที่มันดูเย็นชาไปกับความสัมพันธ์

- ถ้าเรามีแฟนแล้วคาดหวังว่าให้เขาเป็นดังใจเรา เกรงว่าน่าจะยากพอสมควร

- ทุกคนมีวิธีรับมือ และจัดการกับความสัมพันธ์ในแต่ละเรื่องต่างกัน เราไม่ค่อยมีเพื่อนมีสังคมเราเลยต้องการแฟน

- เมื่อเราต้องวางหมากในชีวิตให้ถี่ถ้วนว่า แฟนสำหรับเราคือทุกสิ่งทุกอย่าง เราก็จำเป็นจะต้องหาคนที่มีวิถีชีวิตคล้ายกันกับเราก็จะดี

- ถึงแม้ว่าเราจะมีวิถีชีวิตที่ไม่ได้ใกล้เคียงกัน แต่อย่างน้อยเราก็ต้องทำความเข้าใจว่า แต่ละคนคิดต่างกันลองปรับเรื่องการสื่อสารดูก่อน

- บางคนเคยชินกับการมีอีกคนหนึ่งอยู่ข้าง ๆ ถ้าไม่มีมันจะรู้สึกเหงา แต่บางคนต้องการคุณภาพของความสัมพันธ์ คือมีอยู่แล้วต้องมีความหมาย