مادری که خودش دکتر درمانگره، اما هرگز فکر نمی‌کرد روزی خودش و خانواده‌اش در دل همین مسیر قرار بگیرند.

دو کودک با اوتیسم، دو دنیای متفاوت، آمدند و تمام زندگی‌اش را زیر و رو کردند. نه فقط خانه، نه فقط زندگی زناشویی، بلکه خودش هم دیگر آن آدم سابق نبود.

اما او نگذاشت زانو بزند و شکست بخورد. گریه کرد، فرو ریخت، اما ایستاد. رفت جلو، جنگید، تا نه‌تنها دکتر بچه‌هایش باشد، بلکه تکیه‌گاهشان، صدایشان، نورشان باشد.

او ثابت کرد اوتیسم پایان نیست، فقط آغاز یک سفر متفاوت است. تفاوت، ضعف نیست؛ تفاوت یعنی زیبایی‌هایی که شاید هر کسی نتواند ببیند…