Գյուղում առավոտները սկսվում են թռչունների ձայնով, մեղմ քամով, պատուհանից ներս ընկնող արևի շողերով, ու ամենակարևորը, ռադիոթատրոնով։ Մանկությանս ամենասիրելի հիշողությունը ռադիոյից հնչող այդ ձայններ են։ Կարելի է ասել՝ այդ ժամանակ սկսեցի սիրել թատրոնի կախարդական աշխարհը՝ ոչինչ չես տեսնում, բայց ամեն ինչ զգում ու պատկերացնում ես։ Օրեր առաջ տեղի ունեցավ Նանոր Պետրոսյանի բեմադրությամբ «Հերակլեսը և Ավգյան ախոռները» ռադիոթատերգության առաջնախաղը։ Եթե դերակատարները չլինեին ու չստիպեին անթարթ աչքերով նայել, թե ինչ է