ติดอยู่เพราะปรุงแต่ง เพราะคิดว่าการเปลี่ยนแปลง ต้องไม่เปลี่ยนแปลง  ไม่ใช่ตัวตนก็ว่าเป็นตัวตน

ศิลปะความงดงามของการรู้ ... ไม่อิงรัก ไม่อิงชัง ไม่วิพากย์ ไม่ตัดสิน รับรู้อย่างที่มันเป็น

...

เมื่อรู้ชัดการเคลื่อนของ กาย เวทนา จิต ธรรม จิตจักเคลื่อนจากหยาบไปสู่ละเอียด

เมื่อรู้อยู่เห็นอยุ่เช่นนี้ จนเต็มรอบ ความสืบต่อของรูปและนาม จะสิ้นสุดลง จิตเคลื่อนจากโลกียะไปสู่โลกุตระ เคลื่อนไปสู่การรับรู้ที่ไม่เนื่องด้วยเวลา   ***