ศาสนาพุทธเป็นศาสนาของใจ เราต้องการพัฒนาใจเรา เราจะปล่อยให้ใจเราจมอยู่ในกองทุกข์ จมลงไปในกองกิเลสไม่ได้ วิธีการปรับแก้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ตามจริตนิสัย ตามมุมมอง พวกเราต้องดูตัวเอง แค่ไหนที่พอเหมาะพอดีกับเรา ทางสายกลางมีเรื่องศีล สมาธิ ปัญญา ทั้งหมดนี่มันต้องพอดีกับเรา ถ้ามาตรฐานหรือความดีแบบต่างๆ สร้างความเครียดสร้างความกังวลใจให้เรามากเกินไป แปลว่านี่ตึงไปแล้ว ใจมีภาระมาก สมาธิจะไม่เกิด เพราะความสุขเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ แต่ว่าถ้าเราตามใจตัวเองมากเกินไป อยากกิน อยากเที่ยว เอาความสุขความสบายเข้าตัวตลอดเวลา จนกิเลสต่างๆ มากขึ้น จนขี้เกียจหรือฟุ้งซ่านมากขึ้นทุกวัน ความรู้เนื้อรู้ตัวลดลง อันนี้แปลว่าหย่อนไป -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ คอร์สบ้านสติ 15 เมษายน 2566