คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มิ.ย. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหารจิตตัวดั้งเดิมจะเรียกอะไรได้ เพราะมันไม่มีการปรุงแต่งอะไร ถ้าเราพูดว่า “จิตคือนิพพานธาตุ” ก็จะมีนักปริยัติทั้งหลายออกมาค้าน แต่ในความเป็นจริงของสภาวะ

จิตคือนิพพานธาตุของแท้ ที่ไม่มีการปรุงแต่งอะไร

พอไม่มีการปรุงแต่ง ก็ไม่มีการเกิด ไม่มีการเกิด ก็ไม่มีภพ

มันไม่มีพบภพ ก็ไม่มีตัวลากเข้าสู่ภพ คือ ตัวอุปาทาน

ไม่มีตัวอุปาทาน ก็ไม่มีกระแสแห่งอุปาทาน ก็คือ ตัณหา

ไม่มีตัณหา มันก็ไม่มีความรู้สึก คือ เวทนา

ไม่มีเวทนา มันก็ไม่มีผัสสะอะไร

เมื่อมีอะไรกระทบ มันก็ไม่มีการปรุงแต่ง เข้าไปเป็น เวทนา ตัณหา

วงจรแห่งปฏิจจสมุปบาท จะถูกตัดขาดทันที

เพราะฉะนั้น จิตแท้คือนิพพานธาตุ หรือจะพูดว่า จิตแท้คือพุทธะ จิตแท้คือวิสังขาร จิตแท้คืออสังขตธาตุ แล้วมันปรากฏตั้งแต่เมื่อไร? มันปรากฏตั้งแต่เป็นชีวิต ปรากฏตั้งแต่เกิด ไม่ว่าในกําเนิดไหน จิตแท้จะเป็นแบบนั้น แต่กําเนิดของมนุษย์เป็นกําเนิดเดียวที่สามารถใช้ข้อปฏิบัติ เดินเข้าไปจนถึงจิตที่แท้ได้ กำเนิดอื่นไม่สามารถ  ยากมาก ทําไมถึงพูดอย่างนั้น เพราะธรรมชาติของจิตที่มันแท้อยู่ ดั้งเดิม เป็นธาตุรู้ ตัวรู้ของจิตที่เป็นตัวดั้งเดิม คําว่ารู้นี้ คือ การรู้จริง อะไรปรากฏรู้ อะไรปรากฏรู้ อะไรปรากฏรู้ ไม่หลงไปกับอํานาจของสัญญาใดๆ อะไรปรากฏรู้ รู้แล้วก็จบ ไม่หลงไปกับสัญญาใดๆที่จะไปปรุงแต่งจากการรู้นั้น

จะเข้าสู่จิตแท้นี้ได้จะต้องสาวเส้นใยที่มันถักทอหุ้มหอตัวจิตแท้นี้ไว้ มันตั้งต้นตั้งแต่อวิชชา ตั้งแต่เรามาเกิด ก่อขึ้นมาเป็นชีวิต จิตแท้ที่อยู่ข้างในไม่มีสติแลอยู่ เพราะมันเป็นธรรมชาติรู้แต่มันไม่มีอะไรจะรู้ มันไม่รู้อะไร ไม่รู้จะรู้ตรงไหน ไม่รู้กับอะไรก็เลยนิ่งอยู่ แต่มันไม่มีสติอยู่ เลยถูกอวิชชาเข้าไปกั้นในระหว่างการที่จะเข้าไปรู้ มันไม่รู้จะไปรู้อะไรอวิชชาเลยกั้นไว้ กั้นระหว่างรู้กับอายตนะที่จะต้องถูกเปิดออก พอมันเปิดออกมันก็เข้าไปเรียนรู้ เวลาเรียนรู้ก็พาอวิชชาไปเรียนรู้ด้วย อวิชชานําพาเข้าไปเรียนรู้ จําสิ่งต่างๆ เชื่อสิ่งต่างๆ แล้วก็หลงไปตามความรู้และความจําความเชื่ออันนั้น หล่อหลอมขึ้นมาจนเป็นอัตตาตัวตนถึงตอนนี้

ตัวจิตที่เป็นตัวธาตุ จิตธาตุนั้นอยู่ข้างในถูกหุ้มห่ออยู่ด้วยอํานาจของอวิชชา โมหะ ตัณหา อุปาทาน แล้วก็เคลื่อนไหวด้วยอํานาจของมัน เรียกว่ากรรม กรรมจึงเกิดขึ้น ตัวที่เก็บกรรมนั้นไว้คือ ตัวมโนวิญญาณ ที่มันรู้แล้วซับกรรมนี้ไว้ แล้วก็มาหุ้มห่อพอกจิต กรรมที่มีอยู่มันจัดให้เกิดเป็นความเหมาะสมของจิต เป็นความเหมาะสมของชีวะ ที่จะไปก่อให้เป็นเชื้อ เกิดในภพชาติอันหนึ่งอันใดอีกต่อไป กรรมตัวนี้แหละมันพอกเชื้อไว้ที่มโนวิญญาณ

หน้าที่ตอนนี้คือ การนิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระ และก็รู้สิ่งที่ปรากฏอันเป็นธรรมชาติของเขา คือลมเป็นเบื้องต้น หลังจากนั้นดูอะไร? ตัวจิตตสังขารทั้งหมดที่มันทํางานกันอยู่ มันมาจากอวิชชา โมหะ ตัณหา และอุปาทานทั้งสิ้น

ไม่เกี่ยวว่าเป็นกุศลหรืออกุศลนะ กุศลก็ดี อกุศลก็ดี ก็ตอนมาจากท้องแม่ใหม่ๆ มันมีไหม? มันก็เป็นทวิภาวะเหมือนกัน ไม่ใช่สอนว่าไม่ให้ทํากุศล แต่จิตที่มีความตั้งมั่นอยู่มันจะหลีกจากอกุศลโดยอัตโนมัติของเขา มันไม่เอา ถ้าจะทําอะไรมันจะเป็นกุศลในตัวอยู่แล้ว

เพราะฉะนั้นตัวคิด ตัวที่มันปรุงแต่ง เราทําหน้าที่แค่รู้พอ แต่ถ้ารู้ไม่ทัน ไม่เห็น มันเครียด มันมึน มันไม่รู้ ก็ไม่ต้องสนใจ นิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระแล้วก็ตรงต่อสิ่งที่ถูกรู้อันเป็นธรรมชาติของเขาเป็นหลักไว้ก่อน แล้วจะต้องเข้าสู่ฐานสม่ำเสมอ

ถ้ายืนอย่างนี้เข้าได้ไหม? ลืมตามองเห็นคนโน้น แล้วเข้าได้ไหม? ยืดแขนอย่างนี้เข้าได้ไหม? แล้วกิริยาอื่นได้ไหม? แต่มันจะต้องอย่างไร? ต้องเข้าฐาน ตัวที่มันดึงออกให้เราเข้าฐานไม่ได้ อันนั้นคืออะไร? คือตัวจิตตสังขาร เวลาพูดอยู่นี้มันอยู่ที่ฐานได้ไหม? แล้วเวลาฟังล่ะ? ถึงบอกว่าวันนี้เวลาฟังให้จิตเข้าสู่อยู่ที่ฐาน แต่มันก็จะหลุดออกมาเป็นบางครั้งใช่ไหม เวลามันหลุดออกไปบางครั้งเพราะอะไร? เพราะมันเกิดจิตตสังขาร คือมันคิดตาม ตอนนั้นมันไม่อยู่ฐาน เพราะมันเป็นจิตตสังขารเกิดขึ้นมาเป็นตัวปรุงแต่งจิต#อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร #มรรค #จิตเดิมแท้ #นิพพาน