در اندوه رفتگان و نگرانِ برلب‌تیغ‌ماندگان این جنگیم؛ جنگی که از هر سو به ما تحمیل‌شده و ما مردم به‌جای داشتن حق تعیین سرنوشتمان بر زمین، به‌ناچار اکنون چون تمدن‌های باستانی چشم به آسمان دوخته‌ایم تا ببینیم آذرخش‌ها بر سر کداممان فرودمی‌آید و چه تقدیری را رغم‌می‌زند.

در این هنگامهٔ سخت، به‌عنوان کسی که کارش مراقبت است تنها می‌توانم بگویم: اجازه دهیم انتظارمان در میدان اراده‌مان باشد، و با خود را جای تصمیم‌سازان قراردادن، جانمان را صرف توجیه کرده‌های دیگران نکنیم و در عوض ببینیم میدان کارِ من کدام است و مراقب باشیم که خشم و پرخاش باعث نشود که همدلی‌مان را با قربانیان بی‌گناه ازدست ندهیم‌و شرمندهٔ آزمون‌های اخلاقی این آشوب نشویم. پیرامونمان پر از جانهای لرزان است که بیش از همیشه یاری می‌خواهند،

پس

بخت و باختمان را بسپاریم به زمان

و

آنچه را که هست دوباره یادآوریم و بازیابیم و با تمامیت مراقبت کنیم تا ایمنی را در خودمان و پیرامونمان بیشتر کنیم

و

بی‌شتاب و شور انگیخته از هر ناکجایی مترصد باشیم برای انتخاب‌های بهتر در هر بزنگاه. 

بشود که خورشید خرد روشنمان کند و ما را به‌سلامت از این گذرگاه سخت بگذراند.

فرزاد گلی