การเอาความรู้สึกไว้ที่กึ่งกลางสมองหรือที่อุ้งมือซ้าย ไม่มีคำบริการ ไม่มีการสร้างภาพ

กำลังความนิ่งสูงมาก และทันทีโดยไม่มีพิธีรีตรอง

ลมหายใจเข้ายาวออกยาว การรับรู้ความรู้สึกจะชัดนิ่งอยู่จุดนั้น

เมื่อลมหายใจลดลง  อาณาปานสติระดับที่ 2 ถึงระดับที่ 6  ลมหายใจจะสั้นลงๆไปเรื่อยๆ

แต่พระองค์ท่านนิยามคำว่าสั้นลงเฉพาะระดับที่ 2

แท้จริงจาก 2 ไป 3 พระองค์ท่านนิยามว่า "จักเป็นผู้กำหนดรู้กายทั้งปวง"

จาก 3 ไป 4 "จักเป็นผู้กำหนดรู้ชัดซึ่งลมหายใจระงับ"

สภาวะเป็นผู้กำหนดรู้ชัดกายทั้งปวง สัพพะกายะ

สภาวะธรรมเป็นแบบนี้  ไม่ว่าจะเอาความรู้สึกไว้ที่โพรงจมูก ปลายจมูก กึ่งกลางหน้าอก หรือศูนย์กลางกายบริเวณหน้าท้อง

ซึ่งปกติความรู้สึกแนบแน่นเป็นหนึ่งเดียวชัดอยู่เฉพาะจุดนั้น

เมื่อมาถึงสภาวะระดับที่ 3 กายทั้งปวงเสมือนหนึ่งว่าลมหายใจแทรกเข้าไปทุกอณูของเรือนกาย

เวลาหายใจเข้าจะรู้สึกเหมือนว่ากายขยายออก หายใจออกรู้สึกเหมือนกายแฟบลดลงไป

นี่คือนิยามของคำว่ากายทั้งปวง "สัพพะกายะ"  รู้สึกตัวทั่วเรือนกายโดยไม่ใช่เจตจำนง

ซึ่งสภาวะนี้ต้องเป็นไปเอง

"ธรรมใดเกิดแต่เหตุ พระตถาคตเจ้าทรงแสดงความดับของเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น"

การยึดติดในอัตลักษณ์ในตัวตน เป็นทุกข์

จงเป็นประทีปในที่มืด ชลอวงล้อการขับเคลื่อนภาวะความมีตัวตน ให้เบาบางลง

เพราะความขับเคลื่อนนั้นจะนำไปสู่

ความขัดแยังในความสัมพันธ์ล้วนแล้วเกิดแต่ความเข้มข้นของอัตลักษณ์ ความยึดติดในตัวตนทั้งนั้น