De Canadees-Hongaarse slagwerker en componist Gábor Tarján raakte gefascineerd door de vraag 'Wat is tijd?' dankzij een boek van de natuurkundige Carlo Rovellli. De lineaire één-richtings-ontwikkeling van de tijd gaat altijd gepaard met het ontstaan van hitte. Zou die hitte er niet zijn, dan zou er geen verschil zijn tussen heden en verleden, en dan zou er ook geen herinnering zijn. In een spel met herinnering en herkenning maakte Tarján een werk voor viool (met violiste Emma Breedveld) en elektronica, in een licht theatrale setting die cruciaal is voor de beleving van het stuk. Tijden en tempi lopen door elkaar. Een vervreemdende en melancholische zoektocht naar de ongrijpbaarheid van tijd als klank.