„Dla wszystkich starczy miejsca pod wielkim dachem nieba” – pisał w „Pieśni na wyjście” Edward Stachura, a Coveya przecież nie czytał.

Dążenie do obopólnych korzyści w interakcji oraz przekonanie, że dóbr wystarczy dla wszystkich to podstawa nawyku czwartego u Coveya, czyli myślenia w kategoriach wygrana-wygrana. Można go zacząć kształtować pod warunkiem czerpania siły z ukształtowanego charakteru i spoglądania na życie jako na arenę współpracy a nie współzawodnictwa.

To pierwszy nawyk, który należy ćwiczyć w relacjach z innymi ludźmi. Nie jest intuicyjny, jeśli dorastanie lub praca odbywają się w środowisku promującym mocną konkurencyjność.

Szczególnie w czasach sporych turbulencji to myślenie może być trudne, ale w moim przekonaniu długoterminowo jest jedynym słusznym.