Drugie płyty w dorobku artystów najczęściej oznaczają kontynuację obranej drogi. W przypadku Pink Floyd nie było takiej możliwości. Syd Barrett – wokalista oraz główny autor tesktów i muzyki zespołu – coraz mocniej mierzył się ze swoimi problemami. W jego miejsce pojawił się David Gilmour, a rolę głównych kompozytorów wzięli na siebie Roger Waters i Rick Wright. Efektem jest chaotyczna, poważna i niezwykle interesująca płyta. Co ciekawe – do dziś ulubiony album Nicka Masona.