Uit 't archief: ’s Morgens zat ik in het wachtkamertje op Jan Peumans te wachten. Voor zij die het wachtkamertje van het Vlaams Parlement niet kennen: het is geen kamer. Het is een hoekje, met uitzicht op deur van de voorzitter. Nerveus, zo beschrijf ik m’n gevoel best. Tot Geert Bourgeois met een harde schaterlach buitenkwam. Glimlach. Ik ben fier op het feit dat mijn gelach tijdens het gesprek niet hoorbaar is. Bij Jan Peumans moet een mens constant lachen. Van zijn eerste dagen als politieker, naar zijn verwevenheid met de Vlaamse beweging, tot het werken na de pensioengerechtigde leeftijd. Van authenticiteit en geslachtsloosheid naar prioriteit.