Dün bugün gibi değil. Ama aslında dün bitmedi bile. Hala bugün. Garip. Gene aynı durağa geldim. Kaçıncı kez bilmiyorum. En sevmediğim durak. Metrobüsün yüz karası. Bugün de aynı durakta indim. Sağa mı gidicem yoksa sola mı? Bir kez bile doğrusunu bulamadım. Gideceğim yere hangi çıkış daha yakın. Onu biliyorum. Ama hangisi onu hep unutuyorum. Unuttuğun şeyi bulmak gerek. Bulmak için sorarım. Sorduğumda da bulamam. Kime sorsam hep yanlış çıkışı gösteriyor. Bide sonra on dakka boşu boşuna yürütüyor. Benim gibi bilmiyorsan. Ya da unuttuysan. Niye söylüyorsun? Yarı yarıya şansım varken. Benim yerime sen niye zar atıyorsun. Eskiden benim yerime atarlardı. Ama şuan atamıyorlar. Dediklerini dinlemediğimden değil. Öğrendim. O yüzden atamıyorlar. Aslında çok da zor değilmiş. Metrobüsten indiğinde. Nereye gidersin? Genelde ileri. İlerideki çıkış. Benim çıkacağım çıkış. İşte o çıkışmış. Sağa da sola da gerek yok. İlerisi gerisi var. Benim gideceğim çıkış. İlerideki çıkış. Bunu da birine sorduğumda o söyledi. Benim yerime zarı o attı gene. Ama olsun. Sonuçta öğretmiş oldu.