Schrijver en Volkskrant-columnist Arthur Van Amerongen is geobsedeerd door kanker.

Zijn vader, moeder en broertje zijn overleden aan kanker en driekwart van zijn vriendenkring is er inmiddels aan overleden.

Recentelijk kreeg zijn goede vriend Albert de Lange te horen dat hij is uitbehandeld.

De Lange beschrijft zijn lotgevallen wekelijks in de Parool-column Uitbehandeld.

Samen met zijn vriend Rob Muntz gaat Van Amerongen afscheid nemen van de Lange.

Van Amerongen heeft tevens een knobbeltje in zijn nek en is bang.

Muntz herkent van Amerongen nauwelijks nog terug: de ooit zo woeste schrijver rookt niet meer, drinkt niet meer, is volledig gestopt met drugs en zweert bij zijn sapcentrifuge en zijn antikankerdieet van bieten- en wortelsap.

Hij leidt een teruggetrokken bestaan in de wildernis van de Algarve, samen met zijn drie honden.

besluit hem op te zoeken, samen met programmamaker Willem Davids die net genezen is van prostaatkanker.

Muntz valt van de ene in de andere verbazing in deze inktzwarte radiodocumentaire over kanker (Die trouwens ook als een komische persiflage op het narcistische egodocument Retour Hemel van Mark Bos beluisterd kan worden).

De radiodocumentaire ‘Lachen met Kanker’ behaalde in 2016 de 6de plaats op de lijst van beste radiodocumentaires van Europa op het prestigeuze mediafestival in Berlijn, de PRIX EUROPA.

AUDIO

Column:

Het kan dus wel: kanker & humor

Arthur van Amerongen 2 maart 2015

Mag ik lachen om kanker? En zo nee, waarom eigenlijk niet? Enige tijd geleden zag ik Retour hemel van Mark Bos: een plat en van clichés druipend egodocument over zijn prostaatkanker. Bos is vijftig minuten onafgebroken in beeld en positioneert zich als een postmoderne krijger tegen K., compleet met heroïsche selfies op de Kilimanjaro. Daarnaast geeft Bos kankerpatiënten valse hoop met zijn innig kwakzalverijgeknuffel. Zo maakt hij ongeremd reclame voor de Wim Hof-methode (Hof staat ook wel bekend als de ijsman). Er valt – tot overmaat van ramp – niets te lachen bij Bos.

Om de Parool-columns van de uitbehandelde Albert de Lange moet ik daarentegen vreselijk lachen. De Lange blijft met de dood voor ogen de nuchterheid zelve en is een meester in zelfspot. Het kan kennelijk dus wel: kanker & humor.

Ik heb een obsessie met kanker. Mijn moeder stierf in mijn armen. Ze was daas van de morfine, haar pruik was van haar uitgeteerde hoofd gegleden. Van de mooie trotse vrouw was niets meer over dan een geraamte met een door de tumoren opgezwollen buik.

Het lachen was mij even vergaan.

Bos geeft kankerpatiënten valse hoop met zijn innig kwakzalverijgeknuffel

De dood van mijn jongere broertje Gerard had mij al vroeg geconfronteerd met de vergankelijkheid van het bestaan. Aan het eind van zijn leven was hij gesloopt door de jeugdkanker en de chemotherapie, al werd zijn leven nog een jaar gerekt door het smerige Dokter Moermandieet (gek genoeg zit ik tegenwoordig weer aan de bieten- en wortelsap en vind ik het nog lekker ook).

Pas na mijn 40ste kwam ik op pijnlijke wijze erachter dat ik Gerards dood nooit had verwerkt. Mijn vader ook niet. Na de dood van mijn broertje raakte hij geobsedeerd door kanker. Uren staarde hij naar foto’s van kankercellen en mompelde soms: ‘Tjonge jonge, wat zien die dingen er toch geweldig mooi uit.’ Ook hij stierf in mijn armen. Hij kreeg een enorm gezwel in zijn buik en was binnen een maand dood.

Ik ben doodsbang dat ook ik sterf aan de kanker, tenzij ik natuurlijk uit mijn johannesbroodboom pleur tijdens het peulenplukken. Ik besloot mijn angst voor kanker te ridiculiseren en maakte met Rob Muntz de radiodocumentaire KANKER (met Mark Bos in het achterhoofd). De officiële uitzenddatum is op 26 april bij Radio Doc, NPO Radio 1, maar de ruwe versie is al te beluisteren op soundcloud.com (zoek op Willem Davids).

Humor is net zo zinloos tegen kanker als ijstherapie, maar het lucht tenminste op.