Bu yazıyı yazmıştım önceden. Neden mi bilmem. Bilseydim yazmazdım zaten. Bildiklerimi yazınca fazlasıyla sıkılıyorum. Aklıma gelen o at suratlı hayvanlar. Belki de aynadalar. At çirkin olmasada surat da garip duruyor. İnsan yüzüne uymuyor. Bunu devede de yapıyoruz. Ne güzel hayvan. Bana uymuyor diye çirkin diyorum. Oysa kirpik. Kalın dudak. İnce bel hepsi var hıyarda. Neren doğru diyenelere inat. Kendi cazibesini koruyor hayvanat. Dediğim gibi yazdım ben sana bunu önceden. Çok daralmıştım bir gün. Uzun zaman sonra düşünemediğim bir ara. Çizdim de ayrıca. Kocaman bir deve ortada. Yatan adam arkada. Yayılmış tam kenarda. Salya sümük ağlıyor. Kim olduğu anlaşılmıyor. Benden bir parça. Hıdırdı galiba. Saatli adamlar çizilmek için sırasını bekliyor. Gölge diye çizdim onları. Ama çok önde kaldı. Perspektif sıfırdı. Çünkü çizdiren bencil biriydi. Bana bencil derdi. Anlamadığında hep söylerdi. İçimde kaldı çok belli. Sevmezdim bu kelimeyi küçükken. Düşünürdüm gerçekten herkesi. Sabah kalktığımda herkese sorardım nasıl olduklarını. Şimdi hiç sormuyorum naptıklarını. Bir fark da yok ortada. Duyucağım şeyler aynıysa. Ne gerek var istedikleri gibi davranmaya.