🔸 فرزند چیست ؟

(آئینه کفر و دین )  مقاله ۴۷ خودشناسی جنسی

فرزند محصول نزدیکترین حد رابطه جسمانی – روانی _ عاطفی بین دو تا انسان است که زن و شوھر نامیده می شوند . نطفۀ فرزند در لحظه ای بسته می شود که طرفین رابطه در مدھوشی و بیخودی کامل بسر می برند و در قلمرو فنا ھستند یعنی ھیچکدام از طرفین خودشان نیستند . در واقع فرزند محصول غایت بیخودی و از خود گذشتگی و اتحاد زن و شوھر در لحظه ھمخوابگی است . لحظه ای که نه منی وجود دارد و نه توئی . بلکه قلمرو حضور « او » است یعنی حضور خداوند . و لذا خداوند با دستان خودش مشغول خلق جدیدی است و آن فرزند است . پس رابطه ھم آغوشی عرصه حضور خدا و لحظه خلقت است . و فرزند امانت الھی در نزد والدین است و خداوند بدینوسیله والدین را می آزماید در مقام مخلوقیت و دعوی خالقیت . پس فرزند موجودی مستقیم از جانب خدا است و بدست خدا خلق می شود و تحویل والدین داده می شود . پس او یک امانت الهی و نشانه خدا در زندگی زناشوئی است . پس واضح است که ھیچیک از طرفین رابطه خالق و مالک فرزند نیستند بلکه امانت دار خدا ھستند . و این ھمان اصلی است که اکثر والدین از یاد می برند و خودشان را صاحب و خدا و رزاق فررند خود می دانند و لذا تلاش برای تملک فرزند یکی از مهمترین اساس کفر و عذاب و انحراف و تباھی زندگی ھاست . این ھمان اصلی است که اگر به یاد آورده نشود و حقش ادا نگردد رابطه زناشوئی را جھنّم نموده و فرزند را ھم تباه می سازد . این باور و یاد اساس تربیت فرزند است . والدینی که خود را صاحب و مسئول سرنوشت فرزند خود می دانند بی شک او را تباه می کنند و به عذاب می افتند . و بمیزانی که این نگاه و باور وجود دارد فرزند دارای تربیتی الھی می شود و بدست خداوند رشد می یابد و در غیر اینصورت فرزند مبدّل به خاری در چشم والدین می شود و عذابشان می دھد تا دست از تملّک او بردارند .فرزند ناخلف محصول احساس خدائی والدینی است که خودشان را خالق او می پندارند و مالک سرنوشت او . 

✓ برگرفته از کتاب دائرةالمعارف عرفانی _ جلد اول _ فصل اول _ فلسفه آدم و حوا

« اثر استاد علی اکبر خانجانی »