İnsan yükümlü bir türdür. Bu yük kiminde kötüdür. Kiminde iyiliğin öncüsüdür. Herkese farklı görünür. Ama özünde ikisinide barındırır. Bu yüzden her insan. Hem kötüdür hem de iyidir.

Kimine göre? İlk soru budur.

İçindekine göre? İkincisi de budur.

İlkini öğrenmek oldukça zordur. Cümle aleme sormak gerekir. Ben kolaya kaçanlardanım. Kendime sormaktayım.

Ben kötüyüm. Duruma göre. Ben iyiyim. Duygularıma göre.

Bu durum şöyle bir durum. Boktan bir sunum. Beklentilerin. Sezgilerin ötesinde. Ani bir silsile. Beklenmedik. İstenmedik. Bir sonuca vesile.

Ben bencilim. Kendimin destekçisiyim. Gerekirse öterim. Gerekirse öttürürüm. Genelde susarım. Diğerlerinin susacağına kanarım. Biri ötene kadar da buna kanarım. Öttüklerini öğrenince ağlarım. Sonra ağlamayı bırakırım. İnancıma şirk koşarım. Suçu hepsine atarım. En rahatı budur. Ani patlar. Acısı hızlı diner.

Biz benciliz. Bazen olur ya. Herkesin iyi olası tutar. Kendine. Sözünü tutar. Bizlere. Hiç konuşmaz. Güveni sarsmaz. İşte o gizlilik. Ağır ve acılıdır. Bazısına kolaydır. Şanslıdır unutur. Bazısı unutamaz. O kötülüğe dayanamaz. İçine susamaz. O yüki bir gün kusar. Nereye? Kendine. Dereye. Sevdiği birine. Bilinmez. Bilirse hiç bitmez.