#86 - گدایی که دو کوری داشت

بود کوری کو همی‌گفت الامان من دو کوری دارم ای اهل زمان | پس دوباره رحمتم آرید هان چون دو کوری دارم و من در میان | گفت یک کوریت می‌بینیم ما آن دگر کوری چه باشد وا نما | گفت زشت‌آوازم و ناخوش نوا زشت‌آوازی و کوری شد دوتا | بانگ زشتم مایهٔ غم می‌شود مهر خلق از بانگ من کم می‌شود | زشت آوازم بهر جا که رود مایهٔ خشم و غم و کین می‌شود