Ivo strooit zijn hele tas zwerfafval uit over de tafel in de podcaststudio. We beginnen allebei te graaien. Wat een vondsten!

Oh, shit. Dit is eigenlijk heel slecht. Dit plastic heeft hij uit de natuur gevist. Dat had er natuurlijk nooit mogen liggen.

En toch is er die fascinatie voor die oude fles uit Rotterdam. Nog geen 10 cijfers in het telefoonnummer. Vanuit het groothandelsgebouw verkocht, toen het dus nog een 'groothandels'-gebouw was. (Er zitten nu kantoren en restaurantjes in.)

Ivo is gefascineerd door de positieve eigenschappen van het product: plastic is heeeeel duurzaam. Ik vanuit mijn vreugde om iets van vroeger in handen te hebben.

En deze haat-liefde is maar één van de complexere kanten van zwerfafval. Van wie is het? Hoe kom je er vanaf? Hoe voorkom je het? En stel....zwerfafval is er in de toekomst niet meer. Is dan het afvalprobleem opgelost?

Ivo schakelt van abstract theoretisch naar concreet praktisch. Politiek, bedrijven, leerlingen, buurtbewoners: hij spreekt iedereen aan op zijn/haar niveau. Knap.

Waar komt het eigenlijk vandaan dat hij daar dag in dag uit mee bezig is?