๑. แม่หมากับลูกแมว

แม่หมาตัวหนึ่งออกลูกอยู่ใต้บันไดบ้าน
ต่อมาลูกของมันตาย มันจึงคิดถึงลูกของมันมาก
มันนอนซึมอยู่ใต้บันไดตลอดเวลา

วันหนึ่ง มีลูกแมวเดินหลงทางมา
ลูกแมวตัวนี้น่ารักมาก มีขนสีขาว ตาสีฟ้า
มันไม่มีแม่ เพราะแม่ของมันถูกรถบรรทุกทับตาย

มันเห็นแม่หมานอนอยู่ใต้บันได
จึงเดินเข้าไปหาแม่หมาแล้วพูดว่า

“แม่จ๋า ฉันหิวนม”

แม่หมาเห็นลูกแมว มันก็เลียลูกแมว และให้ลูกแมวกินนมของมัน

หนูอ้อย ลูกเจ้าของบ้าน เห็นลูกแมวกินนมแม่หมา
จึงเข้าไปดู ลูกแมวน่ารักมาก หนูอ้อยคิดว่าจะทำโบให้ลูกแมว

หนูอ้อยหาผ้าสีชมพู ใช้ไม้บรรทัดวัดผ้า
และใช้กรรไกรบรรจงตัดผ้า
เสร็จแล้วจึงนำไปผูกเป็นโบที่คอลูกแมวอย่างสวยงาม

แม่หมาเลี้ยงลูกแมวด้วยความรัก
เมื่อแม่หมาเดินไปไหน ลูกแมวก็จะเดินตาม

บรรดาคนที่ผ่านไปมาต่างก็หยุดดูแม่หมาและลูกแมวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
เมื่อแม่หมาแก่ตัวลง ลูกแมวก็คอยดูแลแม่หมาเหมือนแม่ของมัน

คนเราก็เช่นเดียวกัน
เมื่อพ่อแม่ของเราแก่แล้ว
เราเป็นลูกก็ต้องดูแลท่าน ให้ท่านมีคว

๒. แกงปลากรายของหนูพริ้ง

หนูพริ้งเป็นหลานสาวป้าบุญมา
หนูพริ้งจะแกงปลากราย ป้าบุญมาจึงไปเก็บใบโหระพาและใบมะกรูดในสวนครัวหลังบ้านมาให้หนูพริ้งใส่แกง

หนูพริ้งเอาเนื้อปลากรายใส่ครก ตำจนเหนียว แล้วปั้นทำเป็นลูกชิ้น
หนูพริ้งปรุงเครื่องแกง โดยเอาพริกแห้ง ตะไคร้ หอม กระเทียม ข่า ผิวมะกรูด และกะปิใส่ครก ตำจนละเอียด

แล้วนำมะพร้าวมาคั้นกะทิ ใส่หม้อแกง นำขึ้นตั้งบนเตาไฟ
เอาเครื่องแกงผัดจนหอม แล้วเอาลูกชิ้นปลากรายใส่ลงไป

ป้าบุญมาและหนูพริ้งนำแกงไปทำบุญ และเลี้ยงคนที่มาทำบุญ
ใคร ๆ ก็ชมว่า หนูพริ้งมีฝีมือดี

หนูพริ้งบอกใคร ๆ ว่า

“ครูที่สอนฉันให้แกงปลากรายก็คือป้าบุญมา
เพราะฉันช่วยป้าบุญมาแกงปลากรายเสมอ ๆ
ป้าบุญมาจะแนะนำฉัน และฉันดูวิธีแกงของป้าบุญมา ฉันก็จำได้”

วิชาความรู้หาได้จากครอบครัว
ถ้าใครอยากรู้ ก็ดูผู้ใหญ่ทำ
รู้จักช่วยเหลือผู้ใหญ่ ก็จะได้ความรู้เหมือนหนพริ้ง

๓. รักษาคำพูด

ป่าใหญ่แห่งหนึ่งเป็นที่อยู่ของสัตว์ต่าง ๆ เช่น สิงโต ช้าง เสือโคร่ง ลิง กระทิง ม้า กวาง หมาป่า งู กระรอก กระต่าย และนกแก้ว เป็นต้น
สัตว์ป่าเหล่านี้ต่างฆ่ากันเพื่อเป็นอาหาร ทำให้สัตว์ป่ากลัวอันตรายจากสัตว์ตัวอื่นตลอดมา

วันหนึ่ง สิงโตซึ่งเป็นเจ้าป่าเห็นว่าสัตว์ทั้งหลายอยู่กันอย่างไม่มีความสุข
สิงโตจึงเรียกประชุมและขอให้สัตว์ป่าเลิกฆ่ากัน ขอให้กินแต่เนื้อของสัตว์ที่ตายแล้วเท่านั้น
สัตว์ทั้งหลายต่างเชื่อฟังและทำตาม สัตว์ป่าจึงอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

จนกระทั่งวันหนึ่ง มีคนเข้ามาปลูกบ้านอยู่ริมคลองกลางป่า
ทำให้สัตว์ป่าต่างพากันกลัวว่าคนจะมาทำร้าย
สิงโตจึงเรียกประชุมสัตว์ทั้งหลาย ช่วยกันคิดว่าจะทำอย่างไรกับคนที่เข้ามาตั้งบ้านเรือนอยู่

“บุกเข้าไปทำลายบ้านเสียก็หมดเรื่อง” ช้างพูด พลางยกงวงชูไปมา
“อย่าเพิ่งเลย ตอนนี้เราต้องคอยดูความเคลื่อนไหวของเขาก่อน” ม้าเสนอความคิด
“ฉันจะพาพวกบุกเข้าไปกินคนพวกนั้นให้สาสมกับที่เขามาบุกรุกป่าของพวกเรา” เสือโคร่งพูดอย่างเดือดพล่าน
“เราน่าจะส่งตัวแทนไปบอกให้เขาออกไปเสียจากป่า พวกเราจะได้อยู่กันอย่างสงบสุข” ลิงแนะนำ ขณะที่มือยังถือกล้วย

สัตว์ทุกตัวเห็นด้วยกับข้อเสนอของลิง เพราะเห็นว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด
สิงโตจึงรับหน้าที่ไปหาคนและขอร้องให้ออกจากป่า

“เราไม่มีที่อยู่ จึงมาอยู่ในป่า” ชายคนหนึ่งบอก
“แต่สัตว์ทั้งหลายกลัวพวกท่านจะทำร้ายพวกเรา” สิงโตบอก
“อย่ากลัวพวกเราเลย เรามาอยู่ในป่าเพื่อทำมาหากิน เราจะไม่รบกวนและทำร้ายสัตว์ เราขอยืนยัน” ชายคนนั้นกล่าว

สิงโตคิดว่าคำพูดของคนเหล่านั้นน่าจะเชื่อถือได้
จึงยินยอมให้อยู่ในป่าต่อไป ก่อนกลับไป สิงโตได้ย้ำกับคนเหล่านั้นว่า

“เราขอให้พวกท่านรักษาคำพูดตลอดไป ทั้งคนและสัตว์จะได้อยู่ร่วมกันด้วยความรัก ป่าแห่งนี้จะได้สงบร่มเย็น น่าอยู่เหมือ

๔. กวางเขางาม

กวางหนุ่มตัวหนึ่งมีเขางามกว่ากวางตัวอื่น ๆ
สัตว์ทั้งหลายในป่าต่างชมและคอยติดตามดูเขางามของมัน
กวางหนุ่มดีใจในความงามของตัวเอง
มันชอบเดินชูคออวดเขางามอยู่เสมอ

เวลากินหญ้า มันจะกินแต่ที่โล่งเตียน
มันไม่ยอมไปกินใบไม้ตามต้นไม้เหมือนกวางตัวอื่น ๆ
เพราะมันกลัวว่าเขางามของมันจะเกี่ยวกิ่งไม้หัก

วันหนึ่ง มันเห็นควายป่ายืนกินหญ้าขวางหน้าอยู่
มันคิดว่าเขาของควายป่างามสู้เขาของมันไม่ได้
มันจึงพูดเยาะเย้ยควายป่าว่า

“เขาของท่านโตกว่าเขาของเรา แต่ไม่งามเท่าเขาของเราเลย”

ควายป่าได้ฟัง รู้สึกโมโห จึงพูดว่า

“ถึงเขาของเราไม่งามเท่าเขาของเจ้า แต่เขาของเราก็ทำให้เจ้าตายได้”

ควายป่าว่าแล้วก็วิ่งเข้าขวิดกวางหนุ่มทันที
กวางหนุ่มตกใจกระโดดหนี และคิดว่า

เพราะเราพูดไม่ดี จึงต้องมีอันตรายอย่างนี้

๕. ช้างกับผึ้ง

เมื่อก่อนนี้ ช้างยังไม่รู้จักพ่นน้ำ
มีผึ้งฝูงหนึ่งทำรังอยู่บนต้นไทรในป่า
ในป่าแห่งนี้มีช้างแม่ลูกคู่หนึ่งอาศัยอยู่

วันหนึ่งเกิดไฟไหม้ป่า
ช้างแม่ลูกจึงวิ่งหนีไฟป่า
แม่ช้างเห็นฝูงผึ้งบนกิ่งไทร จึงร้องให้ผึ้งช่วย

ผึ้งกลัวไฟป่าเหมือนกัน แต่แสร้งทำเป็นไม่กลัว และบอกแม่ช้างว่า

“เราจะช่วยท่านจริง ๆ นะ แต่ท่านต้องทำตามที่เราบอก”

แม่ช้างตกลง
ผึ้งจึงบอกให้แม่ช้างอ้าปาก
ฝูงผึ้งบินเข้าไปในปากแม่ช้าง และให้แม่ช้างพาไปที่สระน้ำใหญ่เพื่อหนีไฟป่า

ผึ้งบอกให้ช้างลงไปอยู่ในสระ
เมื่อไฟป่าดับแล้ว แม่ช้างก็ขึ้นจากสระ และขอให้ฝูงผึ้งออกจากปาก
แต่ผึ้งยังกลัวไฟป่า ไม่ยอมออกมา

แม่ช้างขอร้องจนเหนื่อย ฝูงผึ้งก็ยังไม่ยอมออก
แม่ช้างจึงอ้าปากอมควันไฟเพื่อไล่ฝูงผึ้ง
เมื่อผึ้งถูกควันไฟ ก็พากันบินหนีออกจากปากของแม่ช้าง

แต่แม่ช้างไม่แน่ใจว่าผึ้งจะยังอยู่ในปากและในงวงของมันหรือไม่
มันจึงเอางวงจุ่มลงในน้ำ แล้วดูดน้ำพ่นเข้าไปในปาก

ตั้งแต่นั้นมา แม่ช้างจึงรู้วิธีใช้งวงพ่นน้ำ และสอนให้ลูกช้างทำ

๖. ลืมคำสัญญา

ฉันเป็นกระรอกตัวน้อย ๆ พ่อแม่พาฉันไปอาศัยอยู่บนต้นมะพร้าว พ่อกับแม่เจาะลูกมะพร้าวเป็นโพรง ทำที่อยู่ให้ฉัน
ฉันชอบลงมาเล่นที่ลานดิน และวิ่งขึ้นต้นมะพร้าวจนชำนาญ

วันหนึ่ง พ่อกับแม่จะออกไปหากิน
ก่อนพ่อกับแม่จะไป แม่เตือนฉันว่า

“เจ้ากระรอกน้อย พ่อกับแม่ไม่อยู่ อย่าไปเที่ยวไกล ๆ นะลูก”

ฉันก็ให้สัญญากับแม่

สักครู่ มีนกกระจอกตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ลูกมะพร้าว ส่งเสียงร้อง “จิ๊บ จิ๊บ”
ฉันร้องทักนกกระจอกว่า

“สวัสดีจ้ะ พี่นกกระจอก”

“สวัสดีจ้ะ น้องกระรอก เธอจะไปเที่ยวกับฉันไหม”
นกกระจอกร้องทักฉัน และชวนฉันไปเที่ยว

“ดีจ้ะ แต่ต้องรอพ่อกับแม่กลับมาก่อน” ฉันบอก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เราไปเที่ยวกันไม่ไกล เดี๋ยวเดียวก็กลับ”
นกกระจอกบอกฉัน

ฉันจึงวิ่งลงจากต้นมะพร้าว และไปเที่ยวกับพี่นกกระจอก
บางครั้งพี่นกกระจอกขี่หลังฉัน บางครั้งพี่นกกระจอกก็บินไปล่วงหน้า ให้ฉันวิ่งไล่ตาม
เราสนุกกันมาก จนลืมคำที่สัญญากับพ่อและแม่

ทันใดนั้น ฉันเห็นเด็กผู้ชายสองคนชี้มาที่ฉันและพี่นกกระจอก
เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นว่า

“ดูนั่นสิ กระรอกน้อยมีหางเป็นพวง เรามาช่วยกันจับให้ได้ จะเอาไปเป็นของขวัญให้น้อง น้องของฉันชอบเลี้ยงกระรอก”

แล้วเด็กทั้งสองก็วิ่งไล่จับฉัน
เขาจับฉันได้ และนำไปเลี้ยงไว้ที่บ้านหลายวัน
ส่วนพี่นกกระจอกบินหนีไปได้

ฉันร้องไห้ คิดถึงพ่อกับแม่ และคิดขึ้นได้ว่า เพราะเราลืมสัญญานี่เองจึงเป็นเช่นนี้
แต่ยังดีที่วันหนึ่งเจ้าของบ้านเผลอ
ฉันจึงกัดเชือกที่เขามัดกรงไว้ขาด และหนีรอดกลับไปหาพ่อแม่ได้