๗. จับผู้ร้าย
….
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผู้คนหยุดทำงาน ที่อาคารแห่งหนึ่งในตำบลพิกุลทองจึงถูกปิดไว้และใส่กุญแจที่ประตูใหญ่

เด็กชายถาวรเดินผ่านมาทางอาคารหลังนี้ เห็นชายคนหนึ่งกำลังงัดแงะกุญแจที่ประตู เขาคิดว่าเป็นผู้ร้ายแน่นอน จึงแอบดูอยู่ห่าง ๆ ชายคนนั้นงัดกุญแจจนหลุดออก มองซ้ายมองขวา แล้วจึงเข้าไปในอาคารนั้น

ถาวรรีบวิ่งไปบอกตำรวจว่ามีคนร้ายงัดอาคาร คงจะเข้าไปลักของ ตำรวจจึงรีบมาและจับผู้ร้ายได้ในขณะที่ผู้ร้ายกำลังจะขนของออกไปขึ้นรถยนต์ที่จอดรออยู่

เจ้าของอาคารให้ของขวัญแก่ถาวรเป็นรางวัลแห่งการทำความดี มีความกล้าหาญ จนตำรวจจับผู้ร้ายได้ ตำรวจบนโรงพักต่างปรบมือให้เด็กชายถาวร และชมว่าเป็นเด็กดีที่รู้จักบำเพ็ญตนเป็นพลเมืองดี

๘. หนูปองเจ้าปัญหา

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ หนูปองไม่ได้ไปโรงเรียน
พี่ปานกับพี่ป้อมไปเยี่ยมคุณปู่กับคุณพ่อ ส่วนหนูปองอยู่บ้านกับคุณแม่ หนูปองเป็นคนชอบอ่านหนังสือ จึงหาหนังสือนิทานสนุก ๆ มาอ่าน

เวลาเที่ยงวัน คุณแม่จัดโต๊ะอาหาร หนูปองก็มาช่วยคุณแม่จัดโต๊ะอาหาร
อาหารมื้อเที่ยงวันนี้มีก๋วยเตี๋ยวราดหน้าทะเล มีกุ้งและปลาหมึกที่หนูปองชอบรับประทาน

แม่มีข้อตกลงว่า ลูกทุกคนต้องกินอาหารให้หมดจาน และต้องไม่เลือกกิน ต้องกินอาหารให้ครบทุกหมู่ เช่น เนื้อ ผัก ปลา กุ้ง ไข่ และผลไม้ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรง
แต่ทุกครั้งหนูปองจะไม่ยอมกินผัก คุณแม่จึงต้องอธิบายให้หนูปองฟังทุกครั้งว่า ผักมีประโยชน์ต่อร่างกาย

“หนูปอง มากินก๋วยเตี๋ยวได้แล้ว” แม่บอก
“แม่คะ หนูปองชอบกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากุ้งกับปลาหมึกนะคะ ส่วนผักหนูปองไม่กิน” หนูปองบอกแม่
“ไม่ได้ ลูกต้องกินผัก” แม่พูดเชิงบังคับ
“แต่หนูปองไม่ชอบกินผัก” หนูปองบอกแม่
“ถ้าอย่างนั้น หนูปองก็ไม่ต้องกินก๋วยเตี๋ยว” แม่พูดอย่างไม่ไยดี

แม่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวอย่างน่าอร่อย
หนูปองรู้สึกหิวมากแล้ว จึงพูดอย่างประจบว่า
“คุณแม่ ผักคะน้าในก๋วยเตี๋ยวคงอร่อยนะคะ”
“จ้ะ อร่อยมาก” แม่ตอบ

หนูปองจึงเริ่มกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าทะเล มีผักคะน้า กุ้ง และปลาหมึกจนหมดจาน เพื่อเอาใจคุณแม่
“คุณแม่คะ ผักคะน้าอร่อยนะคะ หนูปองจะทำตามข้อตกลงของคุณแม่ หนูปองจะไม่สร้างปัญหาอีกแล้วค่ะ” หนูปองบอกแม่

๙. กลองเป็นเหตุ

มีชายคนหนึ่งเป็นนักตีกลองฝีมือดี ตีกลองได้ไพเราะจนเป็นที่เลื่องลือ
เขาเดินทางท่องเที่ยวไปตามงานต่าง ๆ และแสดงฝีมือตีกลองหาเงินเลี้ยงชีวิต

ครั้นลูกชายของเขาเติบโตขึ้น เขาจึงถ่ายทอดวิชาการตีกลองให้แก่ลูกชายจนเก่งทัดเทียมกับเขา
สองคนพ่อลูกได้ใช้วิชาตีกลองหาเลี้ยงชีวิตตลอดมา

วันหนึ่ง สองคนพ่อลูกเดินทางเข้าไปแสดงในเมืองซึ่งมีงานประจำปี
เสียงกลองของเขาทั้งสองไพเราะและสนุกสนานยิ่งนัก
ผู้คนมากมายต่างห้อมล้อมชมฝีมือการตีกลองของเขา ทำให้เขาเก็บเงินได้มาก

ครั้นเวลาใกล้ค่ำ สองคนพ่อลูกเดินทางกลับบ้าน
เขาเดินไปตามทางที่ไม่ค่อยมีคนกล้าเดินผ่าน เพราะมักจะถูกคนร้ายดักซุ่มชิงทรัพย์อยู่เสมอ

ลูกชายนักตีกลองจึงหยิบไม้ตีกลอง ตีกลองเป็นเพลงบ้าง ไม่เป็นเพลงบ้าง
พ่อจึงบอกว่า

“ลูกเอ๋ย เจ้าควรจะตีกลองให้เป็นจังหวะ เป็นเพลง เหมือนกับว่ามีทหารเดินแถวมา จะเหมาะกว่า”

ฝ่ายลูกชายไม่ทันคิดให้รอบคอบ จึงบอกพ่อว่า

“ฉันไม่ตีอย่างพ่อบอกหรอก ฉันจะตีอย่างนี้แหละ เพราะเสียงกลองอย่างนี้ก็ขับไล่คนร้ายได้เหมือนกัน”

ขณะนั้น คนร้ายที่ซุ่มอยู่ข้างทางได้ยินเสียงกลอง
ครั้งแรก คิดว่าเป็นทหารเดินแถวมาก็พากันตกใจ รีบหนีออกจากบริเวณนั้น
แต่แล้วคนร้ายก็ได้ยินเสียงกลองที่ตีไม่เป็นเพลง จึงกลับมาใหม่

คนร้ายเห็นสองคนพ่อลูกก็จำได้ว่าเป็นนักตีกลองในงานประจำปี ซึ่งเก็บเงินค่าดูได้มาก
คนร้ายจึงเข้าแย่งชิงเอาเงินทองไปหมด

ผู้เป็นพ่อจึงกล่าวกับลูกชายว่า

“เห็นไหมเล่า เจ้าไม่เชื่อฟังพ่อ จึงถูกคนร้ายแย่งเอาทรัพย์สินเงินทองไปหมด
ถ้าเจ้าตีกลองเป็นเพลง เป็นจังหวะ พวกคนร้ายคิดว่าทหารมาก็จะพากันหนีไป
แต่เจ้าตีกลองไม่เป็นเพลง คนร้ายจึงแย่งเอาเงินทองของเราไปได้”
ถ้าต้องการ ผมสามารถทำ เวอร์ชันแปลไทย–อังกฤษแบบประโยคต่อประโยค พร้อมคำศัพท์และโครงสร้างไวยากรณ์ เพื่อใช้เรียนได้ทันทีครับ

๑๐. ทำหน้าที่ได้ดี

คืนนั้นเงียบสงัด อากาศเย็นสบาย ทุกชีวิตกำลังหลับอย่างเป็นสุข
นอกจากฉันเท่านั้นที่ยังนอนลืมตา

เมื่อมีเสียงอะไรดังมา ฉันจะกระดิกหูรับฟัง เพราะเป็นหน้าที่ของฉันที่จะต้องระวังรักษาบ้านที่ฉันอยู่

ขณะที่ฉันกำลังนึกภาพว่ากำลังแทะกระดูกอย่างอร่อย ฉันก็ได้ยินเสียงคนเดินเบา ๆ
ฉันจึงค่อย ๆ ย่องตามเสียงฝีเท้านั้นไป

ฉันเห็นชายคนหนึ่งกำลังจะเปิดประตูบ้าน
ฉันจึงเห่าด้วยเสียงดัง

“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!”

ชายคนนั้นตกใจ รีบวิ่งหนีออกไปทันที
ฉันกระโจนเข้าใส่ หมายจะงับน่องสักสองสามแผล แต่ไม่ทันเสียแล้ว
เขาวิ่งหายไปในความมืด เหลือเพียงรอยเท้าเต็มไปหมด

นายของฉันลุกขึ้นมาดู จึงรู้ว่ามีผู้ร้ายขึ้นบ้าน
นายฉันขอบใจที่ฉันทำหน้าที่เป็นยามได้อย่างดี

๑๑. เที่ยววันเฉลิมพระชนมพรรษา

วันที่ ๕ ธันวาคมของทุกปี เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ประชาชนชาวไทยชื่นชมยินดีเป็นอย่างมาก ทางราชการจัดให้มีงานเฉลิมพระชนมพรรษา
ตามอาคารบ้านเรือนและสถานที่ต่าง ๆ จะประดับธงชาติและไฟหลากสี สว่างไสวสวยงามราวกับเมืองสวรรค์

“โชคดีจังนะ วันนี้แม่กับพ่อจะพาเราไปเที่ยวงานเฉลิมพระชนมพรรษา” สุดาบอกสุนารีในตอนเย็นหลังจากรับประทานอาหารเย็น
เมื่อทุกคนเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว แม่กับพ่อก็พาลูกทั้งสองคนไปเที่ยวงานเฉลิมพระชนมพรรษาที่หน้าศาลากลางจังหวัด

บริเวณงานมีผู้คนมากมาย บางคนถือธงชาติ บางคนถือเทียนเพื่อเตรียมจุดถวายพระพรแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ในงานมีร้านขายของมากมาย บรรดาพ่อค้าแม่ค้าต่างร้องเรียกผู้คนให้มาซื้อของ

แม่กับพ่อพาลูก ๆ เดินฝ่าฝูงชนไปยังเวทีที่มีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
มีพานดอกไม้ธูปเทียนจัดไว้อย่างสวยงาม
แม่ยกมือไหว้พระบรมฉายาลักษณ์ และแจกเทียนให้ลูก ๆ ถือไว้

ในไม่ช้า ทุกคนได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงเพลงอย่างสนุกสนาน แสดงว่าใกล้เวลาที่จะร้องเพลงถวายพระพรแล้ว
สักครู่ผู้ว่าราชการจังหวัดก็มาถึง ท่านขึ้นไปบนเวทีถวายบังคมพระบรมฉายาลักษณ์ แล้วอ่านคำถวายพระพรแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

บริเวณงานเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงประกาศขายสินค้า
เมื่อผู้ว่าราชการจังหวัดอ่านคำถวายพระพรจบแล้ว ไฟในบริเวณงานก็ดับลง
ทุกคนต่างจุดเทียน ไฟจากแสงเทียนสว่างไสวเป็นภาพที่สวยงามมาก
แล้วทุกคนต่างร้องเพลง สดุดีมหาราชา ดังกระหึ่มทั่วบริเวณงาน

ทุกคนน้อมใจรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ เป็นมิ่งขวัญของชาวไทย

คืนนั้น สุดากับสุนารีเที่ยวงานด้วยความสนุกสนาน
เมื่อกลับถึงบ้าน แม่บอกว่า

“แม่ปลื้มใจมากที่ได้ถวายพระพรแด่ในหลวงของเรา ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญ”

๑๒. คำสอนของครู

ก่อนโรงเรียนปิด ครูได้สอนนักเรียนว่า
เมื่อโรงเรียนปิดแล้ว นักเรียนอยู่บ้าน ควรช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน
ต้องอ่านและเขียนทบทวนหนังสือ
ถ้านักเรียนไม่อ่าน ไม่เขียน นักเรียนก็จะลืม
ใครอยากเป็นคนเรียนเก่ง ก็ต้องอ่านหนังสือและเขียนหนังสืออยู่เสมอ

นักเรียนต้องตื่นนอนแต่เช้า
เมื่ออาบน้ำ แปรงฟัน และแต่งตัวแล้ว ควรช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน
ฝึกฝนการอ่านและเขียนหนังสือ พักผ่อน และเล่นกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ
ถึงตอนค่ำ นักเรียนต้องไหว้พระและไหว้พ่อแม่ก่อนนอน

ใครทำได้ตามที่ครูพูด ก็จะเป็นเด็กดี