Sennett ve Huberman okumaları sonrası bir sözlü deneme. Hem şehirde, hem bir aradalıklarda içimizdeki ve dışımızdaki dünyayı neden bir arada yaşayamıyoruz? Ürünlere değil, insanlara duygu yüklemek mümkün mü? Tüketim değil üretim olarak anlatmak, paylaşmak ve duyguları ifade etme özgürlüğü üzerine bir zihin akışı.

Referanslar:

- Gözün Vicdanı, Richard Sennett

- Ne Duygu Ama! Ama Ne Duygu, Georges-Didi Huberman