Podjeżdżamy pod jego furtkę, Mehdi wychodzi w tradycyjnym stroju, jest akurat zimno, więc w płaszczu z wielbłądziej skóry, ze smartphonem w ręku i chustą na głowie. Na nogach ma sandały, choć jest pewnie z 5 stopni. Pod jego domami (bo są tam ze trzy, możliwe, że ma też tyle żon) stoją Toyoty Hiluxy, wszystkie względnie nowe – względnie, bo to ciężko pracujące samochody, których się tu nie oszczędza. Zaprasza nas do swojego domu, do specjalnego pokoju dla turystów, których będzie potem transportował do obozu, oferuje herbatę.