Hepimiz bir zamanlar çocuktuk. Benliğimize masumane duygularımız hâkimdi. Tam güvenle babamızın, annemizin yahut bir hayalin serçe parmağına sımsıkı tutunduğumuz zamanlar oldu. ”O varken bana bir şey olmaz’’ duygusunu taşıdık fütursuzca. Sonsuz görünmelerini umursamadan yıldızları saymaya çalıştık, bitmiyor olmalarını umursamadık. Koca deniz yanı başımızda duruyor olsa da kumdan kaleler yaptık. Denizin de ufku ebedi idi, tıpkıOkumaya devam et...