بعد آدم فکری می‌شود، پس آدم‌هایی که دید و با حسرت از ایشان گذر کرد، آن محبوبِ بی‌وصال، آن عشقِ بی‌فرجام، آن بوسۀ ماسیده، آن آغوشِ تهی‌ماندۀ پژمرده، بعد از پایانِ سفرِ دنیا، وقتی آدم جهانش را عوض کرد، یعنی همۀ همه محقق می‌شوند؟ میوه‌شان چیدنی و چشیدنی می‌شود؟ وه، چه خیال‌انگیز! چه وسوسه‌آور...