دندان‌پزشکی از آن کارهایی است که به درد همه می‌خورد.

چیز جالبی که در مورد دندان‌های هشت وجود دارد این است که انگار جهت رویششان با بقیه‌ی دندان‌ها فرق دارد.

زندگی مثل یک آسانسور است؛ طبقه‌ی اول تولد، طبقه‌ی دوم درس خواندن. مطب من طبقه‌ی سوم است. طبقه‌های بعدی را هم نمی‌دانم چه کوفتی هستند.

داستان همیشگی دیگر، طرف با سر رفته است توی شیشه. بیمارستان است. خودش را هم با وثیقه آزاد کرده‌اند. دوست دارم زودتر برگردی. تهران همین‌جوری دل‌گیر است.

فکر من این بود که مُردن مریض آن‌قدر اهمیت ندارد که آقای دکتر نتوانند بخوابند که بعد فهمیدم ماجرا چیز دیگری بوده است. ماجرا، ماجرای «کَشمیر» بود.