Jako 15-latka pisała: "Świat dzieli się na smutną szlachetność i rozkoszny brud. Kobiety mają do wyboru jedno lub drugie, mężczyznom wolno swobodnie przemieszczać się od jednego do drugiego". Zazdrościła im "prawdziwej, wesołej, zwierzęcej miłości, tych orgii, które dla kobiety są przejściem Rubikonu, a dla mężczyzny - fragmentem w życiu".

Jej słynny okrzyk "Chcemy całego życia!" nie wywołał skandalu dlatego, że żądała dla kobiet równości w życiu publicznym, lecz dlatego, że żądała jej w łóżku. Chciała kochanków, orgazmów, nie chciała wstydu i macierzyństwa. Ach i jeszcze powiedziała paniom z towarzystwa, że w zasadzie nie ma różnicy między nimi a prostytutkami.

Ale bynajmniej nie była tylko skandalistką. Jej umysł był wybitny, a patrzenie na świat bezlitośnie realistyczne. Nigdy nie umiała zamydlić sobie oczu: ani na niewiernych mężów, ani na polski antysemityzm, ani na swoje własne starzenie się, które nazywała zdychaniem.

Była pionierką powieści psychologicznej, pierwszą damą literatury, uwielbianą na salonach lwicą, feministką nie bardzo lubiącą kobiety, niezależną kobietą wielbiącą tyranów i nonkonformistką, która poszła na układ z komuną. Pozostaje bodaj najbardziej skomplikowaną i barwną postacią, jaką kiedykolwiek miał polski światek literacki. W dzisiejszym odcinku Herstorii Wysokich Obcasów Natalia Waloch i Katarzyna Wężyk opowiadają o Zofii Nałkowskiej.