جیمز نیسمیت یک قانون بی برو برگرد در مورد دویدن داشت. عین قانون ناجیان استخر‌های عمومی. قانون سومی که نوشت این بود: بازیکن حق ندارد با توپ بدود. او کل ورزش بسکتبال را حول این قانون پایه ریزی کرد. بی توجهی به این قانون در واقع پشت کردن به همه آن چیزی که روح حقیقی بسکتبال محسوب می‌شود. فقط کله خرترین‌ها جرات دارند بدون ذره ای شرم و خجالت این قانون اصلی بسکتبال را زیر پا بگذارند که به نظر میرسه این نقش مناسبی است برای دانشجویان دانشگاه ییل. 

دانشجویان ییل عین خیالشون بود که با زدن توپ به زمین اصلی ترین قانون بسکتبال را زیر پا گذاشتند. این حدودهای سال ۱۸۹۶ بود و اسم این کار را گذاشته بودند «پاس دادن به خودم». کلاه شرعی هوشمندانه ای بود که فقط از مشتی وکیل و دکتر و سیاستمدار آینده آمریکا بر میآمد. تیم دانشگاه ییل بین تیم‌های اولیه دنیای بسکتبال جز موفق ترین ها بود. تیم‌هایی که در برابر آنها قرار می‌گرفتند با تعجب ورجه ورجه کردن آنها با توپ اطراف زمین نگاه می‌کردند و تا به خودشان می‌امدند متوجه شدند که بازی را باختند