Deze column bespreekt, via een kleine omweg, hoe ik als jongeman met weinig culturele (laat staan literaire) baggage voor het eerst in aanraking kwam met het geschreven woord. Het is een ietwat allegorische tekst over hoe gevoelens en gedachten vroeg of laat tot expressie komen. Deze column is zodoende een kleine hommage aan mijn favoriete band: Collective Soul.