De uit Arizona afkomstige Courtney Marie Andrews opende het programma van TakeRoot 2025 in de Kleine Zaal en we waren meteen verkocht. Haar fragiele gestalte, de zuivere zang, soms met een onvervalste country-snik, maar ook de experimentele gitaarklanken van haar partner Jerry Bernhardt maakten indruk. Lee Hazlewood (?) en Neil Young zijn haar inspiratiebronnen. Vergeleken worden met Emmylou Harris en Linda Ronstadt vindt ze ‘so so’. Ze timmert al heel wat jaren aan de weg en is veel te zien op Europese podia. Vaak solo, nu dus met bijzonder gitaarwerk van haar compagnon en producer. We volgen haar al vanaf 2018 toen ‘May your kindness remain’ net uit was. Daarna ‘Old Flowers’ en vervolgens het wonderschone ‘Loose future’. Binnenkort verschijnt ‘Valentine’ waarvan Courtney nummers speelde. Een ‘donkere’ plaat zoals ze zelf zegt, al is ze natuurlijk nooit een feestnummer geweest. Liefdesverdriet, eenzaamheid en melancholie zijn thema’s die wel aan haar besteed zijn. En dat hoor je. Ook in haar gedichten overigens. De nieuwe bundel ‘Love is a Dog That Bites When It’s Scared’ getuigt daarvan.