“Ek hoop jy is nou tevrede, Amelia. Dit is tyd dat ek en jy hierdie hoofstuk van jou lewe afsluit. Jy moet nou tot rus kom.”

**Kyk uit vir ons nuwe opwindende vervolgverhaal, LAM IN WOLFSKLERE, wat op 27 Februarie begin**

Amelie twyfel of daar iewers in haar toekoms ‘n ware romantiese storie sal wees. Sy sien nie weer kans vir een nie.

Die verskrikte gesigte van haar kinders by die polisiekantoor sny deur Amelie se gewete. Sy het hulle saam met haar by die gemors ingetrek.

Daar woed ’n hewige debat in Amelie se kloppende kop. Enersyds kasty sy haarself oor die gebeure en andersyds soek sy versagtende omstandighede vir haar domheid.

Die lewensles wat sy die twee dogters moet gee, is seer, en onbepland. Sy is jammer dat sy hulle vertroue in mans so moet skend.

**LET WEL: Die episode bevat 'n gewelddadige toneel wat sensitiewe luisteraars mag ontstel.**

Amelie maak voor Adrian of sy besoeke haar irriteer, maar sy vang haarself elke keer uit dat sy lê en wag vir sy vasberade voetstappe wat die gang af kom.

Amelie kan nie glo wat sy hoor nie. Dink Adrian en sy ma sy het een van hulle familie se waardevolle skilderye in haar besit? En as sy dit sou gekry het, wie op aarde dink hulle is hulle om sommer nou te kom sê die skildery behoort aan hulle?

Amelie wonder of sy dan gek geraak het? Wat op aarde besiel haar dat haar hormone eers op hol raak oor ’n slymbol soos Phillip en nou oor ’n onbeskofte Fransman? Dit moet die jarelange romantiese droogte in haar lewe wees wat veroorsaak dat sy so na aandag smag.

Amelie voel hoe haar wange van woede begin gloei. . Sy vertel vir Adrien presies wat sy van sy maniere dink, maar weerhou haar darem daarvan om sy ma by sy gebrek aan ordentlikheid te betrek.

Dit voel vir Amelie of eindelose winterlandskappe voor haar verbyvlieg voor die imposante hekke van Le Crotoy voor hulle opdoem. Hulle kronkel deur wingerde tot die wit chateau in die mistigheid sigbaar word.