Dit is het verhaal van Kris. Hij is geboren in Congo, dat toen nog Zaïre heette, en vluchtte als kleuter met zijn ouders en zijn broers naar België, in de woelige tijden vlak voor de onafhankelijkheid.
We vroegen elke podcastgast of er iets voor hen het verhaal van kolonisatie en dekolonisatie symboliseert. Kris koos voor een beeldje van een zwart jongetje, dat tegelijk een collectebus is. Kris: ‘Vroeger stond er in elke winkel, op elke toonbank, in elk dorp, zo’n beeldje, dat ‘ja’ knikte als je een cent in de gleuf stak.’ Het geld ging naar de Belgische katholieke missiewerken in Congo.
Dit is het gedicht van Jacqueline van der Waals waaruit Kris een stukje citeert:
Heb mij lief, gelijk ik ben
Ik zou tot al mijn vrienden willen gaan
— Ook wel tot hen, die niet mijn vrienden zijn —
En vragen: Heb mij lief, gelijk ik ben
En stel aan mij geen eischen. Zie, ik kan
Niet onderhoudend praten, niet gevat
Of geestig zijn, en niet vertrouwelijk
Vertellen van mij zelf of van mijn ziel….
Wat zouden we ons vermoeien voor elkaar?
Laat mij maar zwijgend naast u zitten, stil
Verdiept in eigen werk, eigen gedachten.
Of — als gij praten wilt — spreek gij tot mij.
Ik zal wel luistren, als gij vriendelijk
Met lichten kout mij onderhouden wilt,
Wel lachen om de grappen, die ge zegt,
Wel ernstig kijken, als ge hoog, of diep,
Of ijdel praat van al te diepe dingen….
Maar, als ik dan zoo zwijgend zit, en luister
Naar uw gesprek — of naar het klokgetik —
Of ‘k laat de stilte ruischen om ons heen,
— Die ruischt zoo prettig, als de menschen zwijgen —
Als ‘k mij dan blij in uw nabijheid voel,
Dan zou ik willen vragen, en de stilte
— Of ons gesprek — verbreken met mijn vraag:
‘Zeg, zijt ge ook blij, dat ik hier naast u zit?’
Spraakt gij dan ‘ja’, dan zei ik zacht: ‘Ik ook’…
En dat was alles, wat ik weten wou
En al, wat gij van mij behoeft te weten.
---
Jacqueline van der Waals (1868-1922)
uit: Nieuwe verzen (1909)
