متن و روایت: جاوید معظمی
آفرینش، زندگی می‌آفریند نه زیبایی. زندگی است که در ادامه زیبایی می‌آفریند. این فرمول را باید به خاطر بسپاریم. آفرینش در ابتدا زشت است و تهدیدگر چون به نظم و آرامش یورش برده است، اما زندگی به گرمایش نیاز دارد به همین خاطر در ادامه آن را می‌پالاید و زیبا می‌کند. آنطور که چشمان ما تنها پس از سال‌ها آن را زیبا می‌یابد. همین فرمول است که همواره همعصران را از آفرینشگران جدا می‌کند. تنها در لحظات خاصی از تاریخ است که همعصران همزمان با آفرینشگران می‌اندیشند، زمانه‌ای که اندیشه‌ای آفرینشگر در سراسر عصر پراکنده شده باشد.