Second time is a charm en dat geldt zeker voor het Vioolconcerto van Sibelius. Na een eerste versie af te haspelen om geld in het laatje te krijgen, zette de Finse componist zich opnieuw aan de partituur en die keer werd het een groot succes. Wat heeft deze muziek met een polonaise voor ijsberen te maken? En de hamvraag: zal Clara hoofdpijn krijgen van deze vioolmuziek?

Clara en Sander zijn terug, met een echte meezinger: de monsterhit Nessun Dorma van Giacomo Puccini. En meezingen dat moet je Sander geen twee keren zeggen. Clara kan wel een ijskoud shotje gebruiken bij al dat gekweel. Eerste hulp bij klassiek, over hoe Puccini de Harry Styles van zijn tijd was, zijn grote begrafenis in Brussel en hoe niemand zal slapen in de opera Turandot – en nee, niet omdat het een steamy, wilde nacht is.

Voor de laatste aflevering halen Clara en Sander nog één keer alles uit de kast met Richard Wagner en zijn indrukwekkende Walkürenritt. Laat het duidelijk zijn, de Duitse componist leefde volgens het motto ‘more is more’. In zijn muziek, maar ook zijn eigen leven was er één van excessen en grootste uitgaven. Verder razen deze aflevering vooral de stoere Walküren lustig in het rond op hun briesende paarden. In galop met deze filmische muziek!

PS We komen terug! xoxo Clara en Sander

Ethel Smyth: componiste, activiste en queer feministe. En dan ook nog eens Dame, want ze werd als eerste muzikante ooit geridderd in Engeland. Clara en Sander geraken niet uitgepraat over deze vrouw die nooit ‘zomaar’ iets deed. Ze componeerde heel wat meesterwerken bij elkaar, met als één van de hoogtepunten haar serenade. Haar eerste grote orkestwerk. Een aflevering vol power én het verhaal achter haar bijnaam ‘de componiste met haar tandenborstel’.

Giuseppe Verdi – La donna è mobile uit Rigoletto

1851, Verdi schreef op 40 dagen tijd een nieuwe opera: Rigoletto met de beroemde aria La donna è mobile. De Italiaanse componist wist meteen dat hij een dikke hit had geschreven. Clara en Sander zingen deze oorwurm luid mee, tot ze de tekst eindelijk eens opzoeken. Want blijkbaar zingt het personage nogal wat vrouwonvriendelijke vuilbekkerij bij elkaar. En dan is er nog dit grote vraagstuk: wat is de link tussen Verdi en tomate-crevettes?

1772, Joseph Haydn schrijft tijdens een lange zomer zijn 45e symfonie, de Afscheidssymfonie. Muziek waar een plan achter zat, Haydn wou de muzikanten van zijn orkest zo eindelijk naar huis laten gaan. Dus schreef hij muziek als een echte vakbondsman! Clara en Sander zoeken uit hoe dat masterplan nu precies in elkaar zat. En ook wat het verhaal is achter de twee schedels in het graf van Hadyn en waarom zijn bijnaam papa Haydn is - sexy daddy of niet?!

1976. De Amerikaanse componist Steve Reich zet een nieuwe stap in zijn carrière met Music for 18 Musicians en breekt ermee helemaal door bij het grote publiek. Een heerlijke trip en monument van de minimal music! Al twijfelt Clara toch nog of dit ook muziek is voor tijdens haar barbecue en ze heeft zeker niet genoeg stoelen voor Sander zijn 18 vrienden. Geen probleem voor Sander, hij vindt wel een andere manier om Clara helemaal te overtuigen van de kunst van deze muziek.

1855. De Hongaarse componist Frans Liszt verbluft iedereen met zijn eerste pianoconcerto. Als een echte rockster vult hij bomvolle concertzalen met superfans op de eerste rij, die allemaal vechten om een plukje haar van hem. Hoe komt het dan dat het werk nu zo weinig gekozen wordt tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd? Clara en Sander voelen de Lisztomania en checken hoeveel noten ze per seconde kunnen spelen.

1911, de Spaanse componist Enrique Granados schrijft misschien wel zijn bekendste hit: zijn Goyescas. 6 delen, geïnspireerd door zijn held, de Spaanse kunstenaar De Goya. Sander en Clara vertoeven helemaal in Spaanse sferen. Het worden dus een dikke 20 minuten vol Spaans met serieus wat haar op, misschien net zoveel haar als de snor van Granados zelf. Maar ook eindelijk het antwoord op wat die pedalen aan een piano nu eigenlijk doen, en het tragische verhaal van hoe Granados aan zijn einde kwam.

1689, de Engelse componist Henry Purcell is nog geen dertig wanneer hij misschien wel de ontroerendste aria ooit schrijft: When I am laid in earth. Een klaaglied gezongen door de mythologische koningin Dido die achtergelaten wordt door de knappe held Aeneas. Ook al was Purcell componist in Westminster Abbey, toch schreef hij deze tearjerker voor een amateurkoor op een kostschool. Clara kan haar tranen niet bedwingen bij deze muziek, maar waarom begint Sander te roepen als het emotioneel wordt?