"used car" จาก ss47 ep.259 วดป. : 07-04-47

ประวัติผู้ส่งเคส

ผู้ส่งเคสเล่าเรื่องราวชีวิตของตนเองว่าชีวิตเริ่มต้นขึ้นเมื่อเธอตัดสินใจแต่งงานกับสามีซึ่งมีอายุมากกว่าเธอถึง ๒ รอบสามีผู้นี้เป็นพ่อหม้ายที่มีลูกติดถึง ๑๐ คน แต่ถึงกระนั้น ทั้งสองก็รักกันจริง ๆสามีของเธอเป็นผู้ที่ชักนำเธอเข้าวัดตั้งแต่ปีพุทธศักราช ๒๕๒๕ หลังจากนั้นเธอกับสามีก็ได้ร่วมสร้างบุญมาโดยตลอดไม่เคยขาด เธอยังได้ทำหน้าที่ผู้นำบุญในปี๒๕๒๕-๒๕๒๖ โดยนำสาธุชนมาร่วมงานบุญที่วัดได้ถึง ๓๐ คันรถบัส ในปี ๒๕๓๐เธอได้คลอดบุตรชายออกมา ๑ คน เธอและลูกชายมีอัธยาศัยในการบวชโดยลูกชายของเธอได้มาบวชอบรมยุวธรรมทายาททุกปีตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔และไม่ยอมสึก ซึ่งสามีของเธอสนับสนุนให้ลูกชายบวชตลอดชีวิตแต่ตัวเธอเองในขณะนั้นไม่เห็นด้วย ด้วยความเห็นที่ไม่ตรงกันในเรื่องนี้ประกอบกับอายุที่ต่างกันมาก ทำให้เธอกับสามีเริ่มมีเรื่องระหองระแหงกันมาตลอดจนเป็นเหตุให้เธอเริ่มห่างวัดตั้งแต่ปี ๒๕๔๑ บางครั้งมาบ้าง ไม่มามากจนกระทั่งไม่มาเลย แต่สามีและลูกชายของเธอก็ยังคงมาวัดอย่างสม่ำเสมอไม่เคยขาด

เนื้อเรื่อง

เรื่องราวชีวิตของผู้ส่งเคสดำเนินต่อไปหลังจากที่เธอเริ่มห่างวัดไปแม้เธอจะห่างวัดไป แต่สามีและลูกชายก็ยังคงมาวัดอย่างสม่ำเสมอไม่ขาดจนกระทั่งถึงวันที่ ๑๐ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๔๔สามีของเธอได้โทรศัพท์ไปหาเธอที่ทำงาน บอกว่าในวันนั้นอยากจะทานข้าวพร้อมกัน ๓ คนพ่อแม่ลูกและขอให้เธอไปตามป้าซึ่งเป็นพยาบาลมาให้น้ำเกลือให้ด้วยเพราะเขารู้สึกเหนื่อยในวันนั้น ก่อนทานข้าว สามีของเธอได้บอกกับเธอว่าวันนี้ขออาบน้ำแต่งตัวหล่อ ๆ สักหน่อย และขอให้ลูกชายอาบน้ำแต่งตัวหล่อ ๆเหมือนพ่อด้วย เมื่อมากันครบ ๓ คน ก็ทานข้าวพร้อม ๆ กัน ทั้ง ๆที่แขนอีกข้างของสามีก็ยังเสียบเข็มน้ำเกลือให้น้ำเกลืออยู่ ในระหว่างทานข้าวสามีได้คุยกับลูกชาย สอนให้ลูกห่างไกลจากยาเสพติดทุกชนิด และบอกว่าถ้าปิดภาคเรียนแล้ว ให้ลูกมาบวชที่วัดพระธรรมกายนะตัวผู้ส่งเคสเองพอได้ยินเรื่องที่สามีจะพาลูกชายไปบวชก็รู้สึกขัดแย้งในใจมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอได้ขอตัวออกจากบ้านไปทันทีให้เหตุผลว่าพรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้า ขอตัวไปนอนแต่หัวค่ำหน่อยแต่ความจริงแล้ววันนั้นเธอมีอารมณ์อยากนอนขึ้นมาเพราะได้ฟังเรื่องพ่อจะเอาลูกชายมาบวชเวลาประมาณ ๒๒:๐๐ น. ผู้ส่งเคสก็ได้ยินเสียงลูกชายร้องอย่างตกใจเธอจึงรีบวิ่งลงมาดู ก็เห็นสามีฟุบหน้าอยู่ที่เก้าอี้ ชักตาค้าง แล้วก็แน่นิ่งไปลูกชายรีบวิ่งไปตามรถมาช่วยคุณพ่อไปส่งโรงพยาบาลแต่สามีของผู้ส่งเคสได้สิ้นใจเสียแล้ว รวมอายุได้ ๗๑ ปีวันสุดท้ายท่านขอให้ลูกชายมาบวช หลังจากนั้นลูกชายของผู้ส่งเคสก็ได้ขออนุญาตบวชตลอดชีวิตแต่ผู้ส่งเคสก็ขอให้ลูกชายเรียนให้จบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ เสียก่อน ตั้งแต่นั้นมาผู้ส่งเคสกับลูกชายก็มาวัดพระธรรมกายทุกวันอาทิตย์ต้นเดือนไม่เคยขาดแม้ว่าจะต้องเดินทางจากจังหวัดอุดรธานีถึงกรุงเทพมหานครเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรและได้ร่วมสร้างบุญทุกบุญสร้างบารมีด้วยความปลื้มปิติใจ จนกระทั่งวันที่ ๒๙ มีนาคมพุทธศักราช ๒๕๔๕ ลูกชายของผู้ส่งเคสก็ได้ขออนุญาตบวชตลอดชีวิตและขณะนี้เป็นสามเณรอยู่ที่วัดเขาแก้วเสด็จ ในปลายปี ๒๕๔๕ผู้ส่งเคสป่วยเป็นโรคหัวใจรั่ว ต้องเข้ารับการผ่าตัดที่โรงพยาบาลโรคทรวงอกจังหวัดนนทบุรี ในวันที่ ๘ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๔๖ การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีผู้ส่งเคสท่องสัมมาอะระหังตลอดเวลาที่มีสติรู้ตัวจนคุณหมอและพยาบาลแปลกใจว่าอาการของเธอดีขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นอัศจรรย์แต่หลังจากนั้นอีก ๗ เดือน ผู้ส่งเคสก็ต้องมาเจอมรสุมชีวิตอย่างหนักคือลูกน้องที่ทำงานร่วมกันโกงเอาเช็คของเธอไปยืมเงินของคนอื่นมาเป็นเงินหลักล้านโดยใช้ชื่อของเธอทำให้เธอถูกฟ้องร้องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ชีวิตมีแต่ความทุกข์ใจว้าวุ่นใจมากเธอตัดสินใจเข้าไปพึ่งร่างทรงหรือหมอดูขณะเดียวกันก็ยังนั่งสมาธิไม่ขาดเผื่อเหนียวไปด้วย ทำบุญใส่บาตรเสมอแต่ก็ยังไปหาร่างทรงหรือหมอดูเวลาที่ไม่สบายใจ จนกระทั่งวันที่ ๕ มกราคมพุทธศักราช ๒๕๔๗ลูกชายซึ่งเป็นสามเณรก็ได้บอกให้ผู้ส่งเคสเลิกไปหาร่างทรงอย่างเด็ดขาดให้หักดิบไปเลย ให้ยึดบุญ ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งอย่างเดียว อย่าปันใจให้สิ่งอื่นผู้ส่งเคสจึงตัดสินใจทำตามที่สามเณรลูกชายบอกทุกวันนี้ผู้ส่งเคสมาวัดทุกวันอาทิตย์ต้นเดือน ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใด ๆ ก็ไม่เคยขาดบางครั้งขับรถมาเองคนเดียว บางครั้งมีปัจจัยแค่พอเข้า รถทัวร์ก็มาเพื่อไม่ให้พลาดบุญ