Sabahın mavi eşiğinde yargıları, mutlak doğruları şikayet ederken Gaia'ya, vuran ışıkla gölgeler aydınlanıyor. Gaia, dışarıda gördüğün kendinde gömdüğündür diyor.

Hep şefkat ve sevgi dolu bir anne olmaya çalışırken takılıp da düştüğüm yerde Gaia tuttu elimden. Çocuklarımız ve hayatın çocuğu olmak üzerine sohbet ettik bir süre. O gülümseyerek uzaklaşırken ben de gülümsüyordum kendime, benden önce ve sonra gelenlere.

Marmara Denizinin yasını tutarken, elden bir şey gelmez derken Gaia olanların merkezine götürdü yine. Hallerimizdeki yansımaları anlattı. Elden çok şey gelirmiş meğer... Daha çoğu da kalpten... 

Gaia, tutup elimden bir mavi sabahında tevazuyu anlatıyor. Kibir ile mütevazılığın, ölüm ile yaşamın bir olduğu yerden sesleniyor.

"Niyetin tohumundur; tohumun sen... Gerçek sen. Sen kendi gerçeğine sahip çıkmazsan, kim ne yapabilir ki?" diye seslendi Gaia. Ona varan yollarımda ertelediğim, altında ezildiğim ne varsa yine çıkardı gün ışığına...

Gaia, dışarıdaki dünyanın kaosu ve durgunluğunda, içindeki suyu berrak tutmayı, bulanmadan, donmadan akmayı anlatıyor...

Gaia, şafağın mavisinden sesleniyor. Elimden tutup, hikayemden hikayelere bir düş izi bırakıyor. 

Gaia, yaşam ağacına yakından bakmaya çağırıyor.  Doğaya ve kendi doğamıza bakışımızla yüzleştirip, yine yolları birliğe çıkartıyor...

Kendin olmayı, dayanışmayı, el ele güneşi doğurmayı anlatıyor Gaia. Güneşi kovalayan "günebakan"ların izinde...  

Sabahın mavisinde vardım Gaia'nın eteklerine.  Sindiremediklerimi sordum ona, o anlattıkça açıldım. Yeni bilinç haline davetiydi anlattıkları. Umarım, bu daveti aldım...