Bir kitapta okumuştum: Çoğu kez insanlar, geçmişi özleme ve geleceğe kötümser bakma eğilimindedir, yazıyordu. Kendi gözlemlerim, yazarın tespitini onaylıyor. Muhtemelen senin gözlemin de bu yöndedir.

Öyle değil mi? Biz (insanlar; sen, ben, onlar) geçmişi hatırlama deneyimini, bugünü yaşama deneyiminden veya yarını düşünme deneyiminden daha huzurlu buluyoruz.

Peki, neden böyle hissediyoruz, hiç düşündün mü?

Sahiden geçmişi özlüyor muyuz?

Albümleri kurcalamak, geçmişi hatırlamak neden yüzümüzde tebessüm oluşturuyor?

Ve neden bugün veya gelecek bize kaygı veriyor?

Ben bir şeyler düşündüm. Gel birlikte tartışalım: