Ένα μολύβι στο χέρι, σε ένα βρεγμένο χαρτί

μια ανάσα θα φέρει, γεμάτη γιατί

και αυτή μου τη νύχτα έναν φίλο μου ψάχνω,

τι κι αν γνώρισα τόσους, πάλι τους χάνω.

Σαν σπηλιά παγωμένη η καρδιά περιμένει

τον ερχομό σου που φέρνει χαρά

και αν πολλοί δεν σε ξέρουν, Εσένα γυρεύουν

σε ένα κόσμο που δεν τους χωρά.

Σε μια νύχτα όλοι οι αιώνες,

μια φωνή χίλιες κορώνες

και μόνοι οι φίλοι σου, σιωπηλά τραγουδούν

την γέννηση σου Χριστέ μου, απ' άκρη σε άκρη υμνούν

σαν πουλιά οι ευχές θα πετάξουν,

ο όνομα Σου παντού θα δοξάσουν.

Της χαρά σου το μήνυμα, ποια καρδιά θα δεχτεί;

Ποια θα γίνει η φάτνη, ποια θα ζήσει γιορτή;

Στο όνομα σου γιορτάζουν, μα δε σε φωνάζουν,

ποιος άραγε το' χει σκεφτεί.

Θα μείνω ξάγρυπνος τούτη τη νύχτα,

την λαχτάρα στα μάτια μου κοίτα,

θα περιμένω ψηλά να κοιτάξω,

και σαν τους μάγους το άστρο θα ψάξω ,

την γέννηση Σου Χριστέ να φωνάξω!

Σε μια νύχτα όλοι οι αιώνες,

μια φωνή χίλιες κορώνες,

και μόνοι οι φίλοι σου, σιωπηλά τραγουδούν,

την γέννηση σου Χριστέ μου, απ' άκρη σε άκρη υμνούν

σαν πουλιά οι ευχές θα πετάξουν,

το όνομα Σου παντού θα δοξάζουν.

ΣΤΙΧΟΙ:

Μια πόλη σε σκόνη, μια νύχτα βοή,

μια σκιά φοβισμένη μήπως φανεί,

τους δρόμους περνά, τα ίχνη να σβήσει

μια ζωή κουβαλά, χωρίς να ζητήσει.

Με μάτια κλαμένα τη μέρα θα χάσουν,

και δάκρυα πνιγμένα, ξανά θα σωπάσουν.

Ανώριμοι έρωτες, στα δίχτυα τους πιάστηκες ,

δεν είχαν αλήθεια, μόνο αυτό που φαντάστηκες,

όνειρα που 'φτιαξες και τώρα γελάστηκες.

Άσε τώρα τα λάθη και κλείσε τα μάτια

γύρνα πάλι την πλάτη στα παλιά μονοπάτια,

στην πόλη του τίποτα φέρνεις νέα ζωή

κι από τραγούδια ανείπωτα ανατέλλει φωνή.

Ανώριμοι έρωτες, στα δίχτυα τους πιάστηκες ,

δεν είχαν αλήθεια, μόνο αυτό που φαντάστηκες,

όνειρα που 'φτιαξες και τώρα γελάστηκες.

Άσε τώρα τα λάθη και κλείσε τα μάτια

γύρνα πάλι την πλάτη στα παλιά μονοπάτια,

στην πόλη του τίποτα φέρνεις νέα ζωή

κι από τραγούδια ανείπωτα ανατέλλει φωνή.

Και αν ψάχνεις το νόημα, μέσα απ ' τα παλιά

να πιαστείς από κάτι, να νιώσεις στεριά,

θυμήσου, στην πόλη του τίποτα φέρνεις νέα ζωή

και από ουράνια δύναμη, ανατέλλει η αυγή.

© ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ Ι. Μ. ΦΩΚΙΔΟΣ

3. Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Μια πόλη σε σκόνη, μια νύχτα βοή,

μια σκιά φοβισμένη μήπως φανεί,

τους δρόμους περνά, τα ίχνη να σβήσει

μια ζωή κουβαλά, χωρίς να ζητήσει.

Με μάτια κλαμένα την μέρα θα χάσουν,

και δάκρυα πνιγμένα, ξανά θα σωπάσουν.

Ανώριμοι έρωτες, στα δίχτυα τους πιάστηκες ,

δεν είχαν αλήθεια, μόνο αυτό που φαντάστηκες,

όνειρα που 'φτιαξες και τώρα γελάστηκες.

Άσε τώρα τα λάθη και κλείσε τα μάτια

γύρνα πάλι την πλάτη στα παλιά μονοπάτια,

στην πόλη του τίποτα φέρνεις νέα ζωή

κι' από τραγούδια ανείπωτα ανατέλλει φωνή.

Ανώριμοι έρωτες, στα δίχτυα τους πιάστηκες ,

δεν είχαν αλήθεια, μόνο αυτό που φαντάστηκες,

όνειρα που 'φτιαξες και τώρα γελάστηκες.

Και αν ψάχνεις το νόημα, μέσα απ ' τα παλιά

να πιαστείς από κάτι, να νιώσεις στεριά,

θυμήσου, στην πόλη του τίποτα φέρνεις νέα ζωή

και από ουράνια δύναμη, ανατέλλει η αυγή.

Ανώριμοι έρωτες, στα δίχτυα τους πιάστηκες ,

δεν είχαν αλήθεια, μόνο αυτό που φαντάστηκες,

όνειρα που 'φτιαξες, και τώρα γελάστηκες.

© ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ Ι. Μ. ΦΩΚΙΔΟΣ

Σαν Αστραπή - Στίχοι

Μην θλίβεσαι για τον κόσμο,

που σβήνει σαν αστραπή

όταν κοιτάς ψηλά το φως

να θυμάσαι, είσαι ζωή.

‘Εχεις άραγε χρόνο, έστω και ένα λεπτό;

Να με ακούσεις λιγάκι σαν ενα απλό, περαστικό.

Μην ζηλεύεις οθόνες με ντυμένες ψευτιές,

δεν θυμίζουνε όλες αγνές ομορφιές.

Και στο ντουλάπι του χρόνου,

όταν η νιότη σου μπει,

θα δεις την ζωή σου σαν λάμψη,

σαν αστραπή.

Μην ζηλεύεις οθόνες με ντυμένες ψευτιές,

δεν θυμίζουνε όλες αγνές ομορφιές.

Και στο ντουλάπι του χρόνου,

όταν η νιότη σου μπει,

θα δεις την ζωή σου σαν λάμψη,

σαν αστραπή.

© ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ Ι. Μ. ΦΩΚΙΔΟΣ

ΣΤΙΧΟΙ:

Σε απόμερους δρόμους

φανάρια σπασμένα,

στενές λεωφόρους και μάτια κλαμένα,

με σκυμμένο κεφάλι αργά περπατώ

ψάχνω μια ελπίδα να βρω.

Στης ψυχής το σκοτάδι

περιμένω ένα χάδι

που κανείς δεν θα δώσει λίγο φως για να με σώσει

και όταν όλα τελειώνουν μια φωνή με ξυπνά μου θυμίζει

πως πρέπει να γυρίσω ξανά.

© ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ Ι. Μ. ΦΩΚΙΔΟΣ