Hanneke Johanna

Ik ga even heel eerlijk zijn: ik zit er deze (feest)dagen niet helemaal lekker in.

Ik had ergens anders willen zijn nu, in mijn leven. Met een man, een partner. Iemand die ervoor kiest om samen met mij te zijn, en iemand die ik even hard terug kies om mijn leven mee te spenderen. Een liefdevolle, veilige en stabiele relatie, met het oog op het vormen van een gezin.

In plaats daarvan zit ik, weer, single aan tafel (deze kerst). En begrijp me niet verkeerd, ik zeg dit niet om zielig gevonden te worden. Ik zeg dit omdat ik vind dat we al vaak genoeg ‘sterk’ moeten zijn in dit leven en dat er vaak geen plaats is voor verdriet en een leeg gevoel. We moeten, met nadruk op moeten, dankbaar zijn voor wat we hebben. Dat ben ik ook, maar ik ben óók verdrietig.

Iedereen gaat anders om met verdriet. En met het verliezen van iemand. De een voelt zich na een paar dagen of weken alweer beter, de ander is na jaren nog steeds niet helemaal de oude. Als je veel moeite hebt om ergens overheen te raken, dan kun je eigenlijk heel vaak niet op begrip rekenen. Ik denk dat mensen zich daar niet genoeg bewust van zijn, mensen kunnen soms echt enorm kwetsende opmerkingen maken.

Hoe meer je online zichtbaar bent, hoe meer shit er (ook) op je pad komt. Ik krijg vaak te horen dat ik mijn mening niet mag delen (onder de norm ‘leef en laat leven’) maar.. ook dat is een mening, toch? Waarom zou iemand anders wel een mening mogen hebben en ik niet? Kritiek op social media, het kan soms behoorlijk hard binnenkomen. Toch zegt het áltijd iets over de persoon die kritiek geeft, en niet over jou als persoon.

Ik merk dat er best wat gedoe kan zijn rondom het willen krijgen van een kindje. Zodra jij aangeeft dat je wel een kindje in de toekomst wilt, mensen vinden daar wat van. En ik denk dat mensen daar alleen wat van vinden als ze zelf niet weten of ze een kind willen, of ze daar klaar voor zijn. Ik weet gewoon heel duidelijk: ik wil een kindje. En dat heb ik al heel lang.

Dus als ik ga daten met een man, en het is leuk, dan hoor je mij toch echt op de eerste date vragen hoe hij over kinderen denkt en of hij ze wilt. Ik ga niet meer mijn aandacht en energie steken in iemand die of niet zeker weet of hij een kindje wil.

Daarnaast heb ik het over een miskraam die ik heb meegemaakt…. Luister je mee?

Hoezeer raakt het jou als iemand die dicht bij je staat of stond jou ontvolgd op social media? Het is gebleken dat het mij zeer raakt. Iemand die dichtbij mij stond is me gaan ontvolgen en dat heeft van alles bij mij getriggerd. Het lijkt misschien irrationeel, maar het kan zo pijnlijk zijn. Het verlies van volgers en vrienden heeft een impact op mensen, net als iedere andere vorm van afwijzing of uitsluiting.

Ik mis je, maar. Een ex van mij appte me laatst dat hij me mist. Toen ik daar even verder op in ging, bleek dat er een heel grote MAAR achter schuil ging. En, dit is niet voor het eerst dat ik zoiets meemaak en hoor. Geen gemaar meer! Mis je me? Doe er dan wat aan!

Wat jij tolereert van anderen, wat jij tolereert van jezelf, is wat er zich nu in jouw leven afspeelt. Wat jij tolereert, wordt jouw waarheid. Wat jij jezelf toestaat, en wat je dus jezelf gunt, is wat je zult ervaren in je leven.

Vroeger tolereerde ik veel meer dan nu. Omdat ik bang was om de ander een vervelend gevoel te geven als ik er tegenin zou gaan. Omdat ik de confrontatie liever uit de weg ging. Maar wie ging ik hierdoor het meest uit de weg? Juist, mezelf.

Tolereren; het woord van deze week ;)

Het eerste deel van deze podcast is mega emotioneel en rauw. Dat je het even weet ;). Zodra ik emotioneel ga investeren in iemand, lijkt het wel alsof het zo moet zijn dat diegene m’n leven uitgaat. Super vervelend natuurlijk. Het weerhoudt me er niet van om een echte verbinding met iemand aan te gaan maar steeds de deksel op je neus krijgen is wel echt heel heftig en triggert mijn verlatingsangst.

Ik wil wat dieper ingaan op verlatingsangst. Verlatingsangst uit zich vaak in de angst dat je niet zeker weet of je partner of date nog wel happy is met jou. Er zijn een aantal kenmerken die passen bij verlatingsangst en ik wil de kenmerken hiervan benoemen. Sommige herken ik enorm.

Als iemand zegt te twijfelen over mij, of over de relatie met mij, dan is mijn eerste reactie dat ik harder ga trekken. Ik ga meer m’n best doen. Meer laten zien dat ik wél leuk ben. Ik wil de ander daarvan overtuigen. Maar, waarom doe ik dat?

Ik heb er soms best moeite mee. Een ander kan ik vergeven, maar mezelf... dat is nog best vaak een dingetje. Niet dat ik echt boos ben op mezelf, maar het is meer een soort ‘schuldgevoel’, alsof ik mezelf niet mág vergeven. Ofzo. Ik vind het een lastig onderwerp 😅.

Vaak, als we iets doen wat ‘niet goed’ is blijven we hangen in ‘Dat had ik nooit moeten doen’, of ‘Fuck wat ben ik stom geweest’. En zo gaat en blijft het aan ons knagen. Maar iedereen maakt fouten, ben jij dan de uitzondering van iemand die geen fouten mag maken? Door jezelf je fouten te vergeven, ontstaat er ruimte voor nieuwe groei én dus om dingen anders te doen.

Wanneer je jezelf niet vergeeft, houd je oud zeer vast en dat hoopt zich op. Het keywoord? LOSLATEN. Hebben we ‘m weer. Volgens mij gaat het hele leven over loslaten.