Մանագիտությամբ թարգմանիչ, 27 ամյա Թալին Միրզայանսը ամուսնության առաջին օրվանից մտածել է, որ վայրկյան առաջ պետք է Իրանից տեղափոխվել Հայաստան։ Մեկ տարի հետո ամուսնու հետ վերջապես որոշում են ու իրենց փոքրիկ ընտանիքով վերադառնում հայրենիք։

Կորոնավարակի ժամանակ, երբ ամբողջ աշխարհը մեկուսացման մեջ էր, Թալինը որոշում է ինչ-որ հետաքրքիր բանով զբաղվել։ Շատ արագ կողմնորոշվում է ու անցնում գործի։ Բաժակներ ու մոմոկալներ է պատրաստում, հետո սկսում է ավելի մեծ իրեր պատրաստել։

Հայաստանում Թալինը սկսում է ուսումնասիրել շուրջը, զգում է, որ մարդիկ սիրում և գնահատում են ձեռագործ աշխատանքները, էսթետիկ իրերի հանդեպ հատուկ սեր ունեն ու որոշում է մի հետաքրքիր բիզնես հիմնել։ Կնիքներ պատրաստելը ռիսկային քայլլ էր։ Դա առաջին անհրաժեշտության իր չէ, վաճառքները գուցե այդքան էլ շատ չլինեն, բայց Թալինը հաշվիր էր առել, որ ինքն իսկզբանե այդ աշխատանքով զբաղվելու է ոչ թե գումար աշխատելու, այլ մարդկանց ծանոթացնելու իր արվեստին։

Տան մի անկյունը վերածել է շատ փոքրիկ արտադրամասի։ Այնտեղ միշտ լավ երաժշտություն է հնչում ու արվեստի շունչն է օդում կախված։ Հաճախ է ոգեշնչվում հայկական խաչքարերից, կնիքների պատրաստման ընթացքն էլ նրան հիշեցնում է խաչքարերի քանդակման գործընթացը։

Հայաստանը Թալինի ընտանիքին գրկաբաց է ընդունել, Հայաստանի մարդիկ սիրում են Թալինի արվեստը, ոգևորում նրան, ողջունում գաղափարները։ Բիզնեսն էլ կարծես հարմար տեղավորվել է Հայաստանում։