Na de verovering van Egypte door Alexander de Grote werd vanaf 331 v.Chr. de stad Alexandrië gesticht door Alexander de Grote een Macedonisch-Griekse basis.

Alexander de Grote was zelf een leerling van misschien wel de grootste filosoof aller tijden, Aristoteles, die Alexander filosofie, kunst en wiskunde onderwees.

Alexander was opgeleid. 

Volgens Plutarchus bewaarde hij zijn exemplaar van de Ilias als een schat. Er wordt gezegd dat hij de schrijfwijze van de Ilias volledig volgt en uit zijn hoofd kent.

Alexander begon zichzelf steeds meer als een afstammeling van de goden te beschouwen en leek het contact met de realiteit volledig verloren te hebben; Alcohol speelde hierbij zeker ook een rol.

In het jaar 331 v.Chr. gebeurde het in de oase Siwa, die midden in de woestijn ligt, 560 km ten westen van de huidige... Libische grens is een belangrijke gebeurtenis voor Alexander:

Hij werd uitgeroepen tot zoon van de god Zeus Ammon.

De naam werd uiteraard later gegeven en is gebaseerd op de Griekse geschiedschrijver Polybius.

Oudgrieks: Πολύβιος, ook Polybius van Megalopolis; * rond 200 v.Chr.) 

Polybios was een oude Griekse historicus, die bekend is om zijn belangrijkste werk, de gedeeltelijk bewaard gebleven werd “Historiai” . 

Daarin beschrijft hij in oorspronkelijk 40 boeken de universele geschiedenis van Rome vanaf het begin van de Eerste Punische Oorlog tot de verwoesting van Carthago en Korinthe (264 v.Chr. tot 146 v.Chr.).

Het is een belangrijke bron omdat de meeste historici pas later schreven, in de periode na Christus. Hij stond dus dichter bij de actie.

Het werd de standaard rond 315 v.Chr. na de vernederende nederlaag bij de Kaudinische Vork (321 v.Chr.) tegen de Samnieten.

Marcus Furius Camillus ca. 448 – 365 v Chr.. een semi-legendarische Romeinse staatsman en politicus tijdens de vroege Romeinse Republiek, vooral bekend om zijn verovering van Veii,

De Etruskische stad Veii was een van de eerste grote tegenstanders van Rome.

Na de verovering van Veii trok Camillus, tijdens zijn derde consulaire tribunaal (394 v.Chr.), opnieuw ten strijde tegen de Falisci, de Italiaanse verwanten en buren van de Romeinen.

De geschiedenis van het Romeinse leger gaat terug tot de 8e eeuw v.Chr. Maar we hebben het hier over een tijd vol legendes; feitelijk hebben we nauwelijks of geen betrouwbare informatie uit die tijd.

Al heel vroeg, bij de intrede van de Romeinen in de geschiedenis, komen we de term legioenen tegen. In het begin werd met deze term het gehele leger of de eenheden bedoeld die beschikbaar waren voor de strijd.

Hun aantal nam in de loop van de tijd toe en er volgden verschillende hervormingen.

Titus Livius is, uit de tijd van het principaat van “keizer” of princeps Augustus, misschien wel de meest uitgebreide bron over de Romeinse geschiedenis in het algemeen, maar dat geldt ook voor anderen, zoals Dionysius van Halicarnassus. Hij leefde ook ten tijde van keizer Augustus en staat bekend om zijn werk Rhōmaikē Archaiologia (Romeinse Oudheden), dat de geschiedenis van Rome beslaat, van het ontstaan ​​tot het uitbreken van de Eerste Punische Oorlog in 264 v.Chr. Chr. beschrijft.

De derde belangrijke zou Polybius zijn, Πολύβιος, ca. 200 – ca. 118 v.Chr..) was een Griekse geschiedschrijver uit de Midden-Hellenistische periode.

De bekendste bron, zoiets als een verslag dat ons ook close-ups biedt, is het verslag van Julius Caesar over de Gallische Oorlog “De Bello Gallico”, waar we ook informatie uit de eerste hand vinden, waarvan sommige met de grootste precisie zijn geschreven.

De Osci

.. waren de zuidelijke, machtige en oorlogszuchtige buurlanden van de Romeinen. Zij vestigden zich in een veel groter gebied dan de Romeinen, meer dan tien keer zo groot. De bekendste Oskische stam waren de Samnieten. 

Zij waren de eerste grote tegenstanders van de Romeinen en de laatste rivaal voor de macht op het Apennijnse schiereiland.

De Falisci

De Falisci, de noordelijke buren van de Romeinen, stonden het dichtst bij de Romeinen, althans wat taal betreft, maar cultureel stonden ze sterk onder Etruskische invloed, omdat ze praktisch in het gebied woonden waar de Etrusken politiek de boventoon voerden.

We hebben de komst van de Italics besproken en ook de nauwere relatie met de Kelten genoemd. Laten we nu eens kijken naar de individuele Italiaanse taalgroepen.

De meeste oude steden in Umbrië werden gesticht in de 9e tot de 4e eeuw. v.Chr. op gemakkelijk te verdedigen heuveltoppen. Ze hebben in hun geschiedenis nooit een belangrijke oorlog tegen de Romeinen gevoerd. Daarom schreven de Romeinen minder over hen dan over de oorlogszuchtige Osci.

Van de Umbriërs hebben we minstens één langere tekst van 4000 woorden in het Umbrisch, verder zijn het vooral korte inscripties. Deze langere tekst, de “Tabulae Iguvinae” in het huidige Gubbio, is gebeeldhouwd op zeven bronzen platen, daar vinden we verslagen van religieuze ceremonies en statuten voor de priesters, helaas geen informatie over historische gebeurtenissen, dus we weten niet veel over de Umbriërs, zelfs de Romeinen berichtten er slechts spaarzaam over.

op YouTube ⁠⁠LINK ⁠

Net als de Grieken stammen de voorouders van de Romeinen af ​​van een hypothetisch Indo-Europees volk. Dit is de klassieke stelling, de heersende theorie die nog steeds geldig is. Er is geen bewijs dat zo'n volk ooit heeft bestaan, en dat zal er waarschijnlijk ook nooit komen, behalve het feit dat de duidelijke en ondubbelzinnige overeenkomsten tussen de Indo-Europese talen, maar ook hun gemeenschappelijke ideeën over God en de wereld, evenals hun gemeenschappelijke Kennis over zaken als planten, het wiel en het paard ondersteunen een dergelijke theorie sterk.

op YouTube ⁠LINK ⁠

op Facebook ⁠LINK⁠

ja en ik moet vermelden dat we ook

op YouTube LINK

op Facebook LINK

zijn waar korte video's zullen verschijnen

Volgens de theorie van de Duitse filosoof Oswald Spengler, maar ook anderen, wordt de stadstaat uitgelegd als een bepaalde fase die verschillende culturen doormaken. 

Dit proces is ook bevestigd in de oudste cultuur in Mesopotamië, waar de Sumeriërs zich voor het eerst organiseerden in verschillende volledig onafhankelijke stadstaten en elkaar bestreden. Hierna ontstond een territoriale staat, toen volgde een keizerrijk. Deze ontwikkeling komt overeen met de ontwikkeling in Rome. 

In Griekenland is nooit een functionerende territoriale staat ontstaan. Het rijk van Alexander de Grote was niet stabiel. De sterkste stadstaten, Athene en Sparta, waren al tot kleinere territoriale staten uitgegroeid, maar er bestond nog geen gemeenschappelijk Grieks rijk. Bij de Etrusken was het net zo; zij hadden een verbond van twaalf steden, de Twaalfstatenbond, maar dat werkte niet, zoals we zagen toen de Romeinen Veii in de vijfde en vierde eeuw v.Chr. veroverden.

LET OP NIEUW !!

We vervolgen ons betoog over de Griekse wereld en haar verwevenheid met Rome.

Een haat-liefdeverhouding tussen het gevoel dat we alles imiteren, nadoen, kopiëren, ons laten onderwijzen en vervolgens op hen neerkijken, op de geparfumeerde, onmannelijke zwakkelingen die ons alleen maar verwijfd maken.

Er ontstond een conflict tussen de sterke, militair superieure Romeinse wereldheerser na de overwinning op Carthago en Korinthe en de Romein die zijn kinderen door Griekse slaven liet onderwijzen de Romein die zelf als jongeman de beroemde scholen voor redevoeringen in Griekenland bezocht aan Rhodos of en andere plaatsen in Griekenland, waar de Romein les krijg van de Grieken.

Waarschijnlijk kwamen de Grieken aan het begin van hun eigen culturele ontwikkeling in aanraking met de Minoïsche cultuur, die we kennen van 3000 tot 1000 voor Christus. Datum rond voor Christus.

Met een cultuur die bijna net zo oud was als de oudste menselijke samenlevingen die een hoge cultuur voortbrachten in Egypte en Mesopotamië.

Het centrum lag op Kreta en het paleis van Knossos is nog steeds een toeristische trekpleister.

Er zijn duidelijke aanwijzingen dat de vroege Griekse cultuur veel elementen rechtstreeks uit de Minoïsche cultuur overnam, zoals de cultus van Zeus, de stier als mythologische figuur, denk aan de Minotaurus, half mens, half stier.

Athene en de ontwikkeling van zijn samenleving richting democratie zijn van het grootste belang voor de Romeinse geschiedenis. Het lijkt er bijna op, en diverse historici bevestigen dit, dat de ontwikkeling van de Romeinse Republiek bijna een kopie is van de omstandigheden in Athene.

⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠De podcast Facebook-pagina⁠