شب بیست و پنجم | غصۀ تنهاییخدا رحمت کند «شبیب بن عبدالله» غلام پیرمان را. راستی در کربلا چقدر غلام‌ها درخشیدند! چه‌قدر به سروری رسیدند! حرف آخر شبیب را یادت هست؟ قبل از ظهر وقتی قصد میدان کرد، آمد و گفت: «نمی‌توانم بمانم ... نمی‌توانم بمانم و شاهد دنیای بی حسین باشم.» -- آری، آن وقت، هر سه دست در گردن هم انداختیم و بر مظلومیت حسین گریستیم ...- و چه زود از ما سبقت گرفت و رفت.اینک پادکست «هان! تشنه‌لبان»تهیه شده در گروه پادکست‌های «همیشه در میان»صاحب امتیاز «های‌وب» Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.