หยุดเป็นตัวสำเร็จ - นำนั่งสมาธิเบื้องต้น โดย หลวงพ่อธัมมชโย วัดพระธรรมกาย. หยุดใจนิ่งสนิทไว้ กลางกาย

เป็นจุดสำคัญหมาย สู่เป้า

ตัวสมมติถูกมลาย สลายหมด

สำเร็จพระพุทธเจ้า เสด็จเข้านิพพาน เขษม

ตะวันธรรม

ตั้งใจหลับตาเจริญสมาธิภาวนากันนะ หลับตาเบาๆ พอ

สบายๆ เอาใจหยุดนิ่งๆ ไปที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ นะหรือ

จำง่ายๆ ว่าอยู่ในกลางท้องของเรา ตรงไหนก็ได้ในกลางท้อง

แล้วเราก็นึกว่าตรงนั้นแหละคือ ฐานที่๗

อย่าไปกังวลกับฐานที่ ๗ มากเกินไป แต่ต้องให้รู้จักเอา

ไว้ว่า อยู่ตรงไหน แต่ในแง่ของการปฏิบัติจริงๆ การหลับตา

สบาย หยุดใจไว้ในกลางกายนิ่งๆ เฉยๆ จะนึกเป็นภาพ

องค์พระ หรือดวงแก้วก็ได้ นึกในลักษณะที่เราเห็นเป็นภาพ

องค์พระ top view หรือวางใจนิ่งๆ กลางท้อง แล้วก็ผ่อนคลาย

กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกาย ตรงนี้ต้องฝึกให้ได้นะ ฝึกทุกวัน

อย่าให้ขาด

ความสม่ำเสมอนี่สำคัญ จะทำให้เราค่อยๆ

เรียนรู้วิธีการที่ถูกต้อง มันจะค่อยๆ ปรับไป

ใจเราก็จะถูกบ่มอินทรีย์ให้แก่รอบขึ้น แก่กล้า

ขึ้นไปเรื่อยๆ คือใจจะค่อยๆ คุ้นกับศูนย์กลาง

กายกับกลางท้องมากขึ้น แล้วก็อยู่กับเนื้อกับตัว

เราได้มากขึ้น นานขึ้นกว่าเดิม เพราะแต่เดิมเรา

ส่งใจไปข้างนอกไม่เคยเอาใจไว้กลางกายเลย นี่

สำหรับผู้ที่มาใหม่นะ

เราก็ต้องฝึกไปเรื่อยๆ ใหม่ๆ มันก็ไม่คุ้นเคยกับการนึก

อย่างนี้ในกลางท้อง แต่พอทำบ่อยๆ เข้า มันก็จะค่อยๆ ง่ายขึ้น

ชำนาญขึ้นไปเรื่อยๆ แต่ต้องจับหลักให้ได้ว่า หยุดเป็นตัว

สำเร็จ เป็นสิ่งสำคัญที่สุด เราต้องการตรงนี้

หยุดกับนิ่งเฉยๆ ไม่ว่าจะมืดหรือสว่างก็ตาม หมายความ

ว่า เวลาเราหลับตาไปแล้วมันมืด เราก็อย่าไปทุกข์ใจ อย่าไป

รำคาญว่า ทำไมมันมืดอย่างนี้ หรืออย่าไปกังวลกลัวว่าเรานั่ง

แล้วมันจะไม่สว่าง แล้วก็คิดเลยเถิดไปว่า ชาตินี้เราคงไม่ได้มั้ง

อย่างนั้นแสดงว่าไม่นิ่งแล้ว ถ้านิ่งมันจะปลอดความคิด

หลับตาแล้วมืด เราก็ต้องถือว่า ความมืดคือสหายหรือเกลอ

ของเรา เป็นมิตรของเรา เหมือนเรานั่งอยู่กลางแจ้งในคืนเดือน

มืด เมื่อเรานิ่งๆ พอคุ้นกับความมืด เดี๋ยวเราจะเห็นดวงดาว

บนท้องฟ้าปรากฏขึ้น ทำลักษณะอย่างนั้น นิ่งๆ ไม่ว่ามืดหรือ

สว่าง พอเรานิ่งหนักเข้า พอถูกส่วน ทำถูกวิธีเข้า มันก็สว่างขึ้น

พอสว่างขึ้นก็อย่าไปตื่นเต้นตกใจ หรืออย่าดีใจจนเกินไป

พอตกใจ ตื่นเต้นหรือดีใจเกินไป เดี๋ยวมันก็มามืดอีกแล้ว มันหรี่

สลัวไป เพราะฉะนั้นจะมืดหรือสว่างก็ตาม เราก็ต้องหยุดนิ่งเฉยๆ

ต้องเข้าใจตรงนี้ให้ดีนะ ถ้าไม่เข้าใจตรงนี้ เดี๋ยวทำไม่ถูกวิธี

ถ้ามืดแล้วเรากลุ้ม มันก็ยิ่งมืดหนักเข้าไป

อีก เดี๋ยวก็จะยิ่งเบื่อ ถ้าสว่างแล้วไปตื่นเต้นดีใจ

เอ้า กลับมามืดอีก เดี๋ยวเราก็จะเสียดาย พอเสียดาย

มันก็จะโหยหา อยากได้ความสว่างหวนคืนมา

ยิ่งอยาก ก็ยิ่งหยาบ หยาบเพิ่มไปเรื่อยๆ ใน

ที่สุดก็เบื่ออีก เพราะฉะนั้นตรงนี้อย่าฟังผ่าน

จะมืดหรือสว่างก็ตาม เรามีหน้าที่หยุดกับนิ่ง

อย่างเดียว เหมือนคนมีอารมณ์เดียว หรือไร้

อารมณ์ นิ่งๆ

ทีนี้พอนิ่งไปนานๆ เข้า บางคนภาพไม่เกิด แต่รู้สึกสบาย

คือ ตัวมันโล่ง โปร่ง เบา สบาย ไม่ฟุ้ง ความคิดอื่นที่เป็นความ

คิดหยาบๆ ไม่เข้ามาแทรกเลย แต่ภาพไม่เกิด พอเราเลิกนั่ง

ไปฟังเพื่อนวงบุญของเรา เพื่อนนักเรียนด้วยกันเขาเล่าให้ฟัง

ว่า เขาเห็นภาพ พอเราฟังเราก็กลุ้มว่า เรานั่งก็ไม่ได้ฟุ้งเลย

แถมสบายด้วย ตัวโล่ง โปร่ง เบา สบาย แต่ไม่เห็น พอไม่เห็น

ก็จะมีความคิดว่า เอ้ นิ่งอย่างนี้ทำไมไม่เห็น มันน่าจะเห็น แต่

มันไม่เห็น พอใจคิดอย่างนี้ก็ถอยมาหยาบอีก ต้องมานับหนึ่งใหม่

อีก เพราะฉะนั้นแม้ไม่เห็นภาพ แต่ไม่ฟุ้งหยาบ เราก็ไม่ควร

ฟุ้งละเอียด ก็คือต้องทำหยุดทำนิ่งเฉยๆ

ทีนี้พอเราทำหยุดนิ่งเฉยๆ ไประดับหนึ่งเข้า ความสว่าง

เกิด ภาพเกิด เป็นองค์พระบ้าง ดวงบ้าง ก็ปลื้มตื่นเต้นดีใจ

อ้ะ พอดีใจหายไปอีกแล้ว พอหายไปอีกก็เสียดาย นั่งครั้งต่อ

ไปก็อยากจะเห็นเหมือนเดิม แต่ว่าความอยากที่จะเห็นมันเดิน

หน้า ภาวนาตามหลัง ก็เลยไปไม่ถึงจุดนั้นสักที มันก็ไม่เห็น

ภาพอีก ไม่เห็นดวง ไม่เห็นองค์พระ เพราะฉะนั้นจึงให้ทำเฉยๆ

แม้เห็นภาพก็ต้องเฉยๆ

ทีนี้พอเห็นภาพไปในระดับหนึ่ง เห็นบ่อยเข้า พอเราเฉย

บ่อยเข้า แต่ว่ามันเป็นความเฉยที่ยังไม่สมบูรณ์ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์

เฉยในระดับ ๙๘ เปอร์เซ็นต์ มันก็ไม่มีภาพใหม่ให้ดู ก็จะมี

แต่ดวงเดิม องค์พระเดิมที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง พอเราเลิกนั่ง

เราก็มาฟังเพื่อนนักเรียนพูดว่า โอ้ องค์พระขยาย มีผุดผ่านมา

เยอะแยะ เอ้ ทำไมเราไม่เห็นอย่างนั้นบ้าง เห็นแต่องค์พระ

เฉยๆ ดวงเฉยๆ ทีนี้ก็พยายามเร่งสิ แหวกๆ ดันๆ จะเข้า

กลางดวง จะเข้ากลางองค์พระ ยิ่งแหวกก็ยิ่งแวบหายไปเลย

ยิ่งดันจะเข้ากลาง ยิ่งเด้งออกมาอีก

เพราะฉะนั้น ถึงบอกว่าให้ดูเฉยๆ หยุดนิ่งเฉยๆ พอเรา

นิ่งถูกส่วน เอ้า คราวนี้มากันใหญ่ มาเยอะแยะ พอมาเยอะแยะ

อ้ะ ความสงสัยมาอีกแล้ว เพราะไปได้ยินเพื่อน