İlham

Kişisel gelişmek miydi konu? Yoksa Tanrı’nın bize 8 aylık doğarken seçmeden yüklediği sabırsızlık hissiyle 29’larında tekrar tekrar sınaması mıydı? Enerji, frekans yada o geçen gün aydınlandığım çocukluk travması mı sebebi? Bir mum fitilini parmak uçlarımın arasında söndürüyorum bu gece tıpkı şimdiye dek sönen umutlarım gibi.

Bugün bu defa nereden başlayacağımı bilmiyorum. Bu hayatı kurmak için çok çalıştım belki buradan başlamak lazım. Belki de buradan değilde o kadar fazla çalışırken, az uyurken, deli gibi üretirkenki halimi eskilerin deyimi ile hayatını düzene koymuş seviyesine ulaşmış halimle karşılaştırdığımda neden kendimi bu kadar mutsuz hissetmemden başlamalı. Gerçi kişisel gelişim kitaplarında hep derler ya neden değilde nasıl diye sormak lazım diye. Nedenden değilde nasıl çözerizden başlayalım o halde.

Bugün bu defa nereden başlayacağımı bilmiyorum. Bu hayatı kurmak için çok çalıştım belki de buradan başlamak lazım. Belki de buradan değilde o kadar fazla çalışırken, az uyurken, deli gibi üretirken ki hali mi eskilerin deyimiyle hayatını düzene sokmuş seviyesine ulaşmış halimle karşılaştırdığımda neden kendimi bu kadar mutsuz hissetmemden başlamalı. Gerçi kişisel gelişim kitaplarında hep derler ya neden değilde nasıl diye sormak lazım. Hadi gelin buradan başlayalım o zaman

Güne güzel başlama önerisi

Günlük düzeninizden sıkılırken aydan kendinizi izlediğinizi hayal ettiniz mi? Peki ya hayatınızı kolaylaştıracak iç sesleri duyabilmeyi dilediniz mi aynı aya bakarken?

Yeni tanıştığınız insanları nasıl tanımaya çalışırsınız. Kıyafetlerinden, yaptığı işten, dinlediği müzikten mi? Peki bütün bunlar bize ait olan şeyler mi yoksa etiketlerimiz mi? Bir sene sonra sevdiğimiz müzikler bile değişmiş olamaz mı? O halde gerçekten bize ait olan şeyler ne?

Bir Kızılderili atasözü ‘Komşun hakkında hüküm vermeden önce, iki ay onun makosenleriyle(ayakkabılarıyla) yürü!’ der. En son ne zaman karşımızdaki kişiyi korkularıyla sevmeyi denedik ya da derinliğine sarıldık?

Eğer hayatı, derinden yaşamaya hazır olursanız, dalgalarıyla birlikte hayat o zaman size kendinizi hissettirecektir.

Peki sen, hayata var mısın? Mail:[email protected]

Çünkü hayat ben Paris’e gittim, La’de yaşadım, şu filmi izledimden çok daha derin. İnsan birilerinde derinleşebilmeli, insan birilerinin derinlerini görebilmeli, birilerinin karanlığında gezinebilmeli bence. Bunu ne kadar yaparsak o kadar insan olduğumuzu o kadar daha yalnız olmadığımızı hissediyoruz. Herkes birbirini görmeme, birbirine dokunmama, teğet geçme eğiliminde, ruhu yara almasın diye herkes kendisini kapatmış şekilde. Ruhunuzun en yaralı kısmını yani korkularınızı birisiyle paylaşabiliyorsanız asıl özgüven o. Ona sizi nerden vurabileceğini söylüyorsunuz düşünsenize, en güçlü silahı veriyorsunuz. Bu güven değil de ne ki? Bir gün birisi sizinle en büyük korkusunu paylaşırsa onu görün, ona sarılın ve ona yanınızda olduğunuzu hissettirin. Şimdi düşünün var mı böyle birisi? Gelmedi mi aklınıza? Belki siz o çıplaklıkla yaşama cesaretine sahipsinizdir, bulun o kişiyi ve güvenin, bırakın çıplaklığınıza sarılınsın, çünkü en değerli olan sizsiniz.. Mail:[email protected]

Merhaba, gün içinde yaşanılan anlara verdiğimiz tepkiler, kafa boşaltma yöntemleri, özümüze dönmek ve en değerli olan benim pratiği..