SES ÇIKARMAK

Bugün kitabı "kolektif olarak neyi duymaya ihtiyacımız var?" diyerek açtım ve oldukça manidar bir metin geldi... Metnin tamamı ses kaydında.

“Bizler, atalarımızın en vahşi hayalleriyiz” diye bir ifade vardır. Bunu biraz düşünelim. Yaşamın ve yeryüzünün cömert armağanlarının farkındalığıyla yaşayan her nesil kendinden sonra gelen nesiller için daha güzel ve yaşanır bir dünya hayali kurar. Dişi prensibin aforoz edilmesi ve binlerce yıllık toksik bir mitolojinin trajik sonucu olarak sessizleştirilmiş kadınların torunlarıyız biz. Gerçek sesimizi bulmak ve paylaşmak sadece kendimiz için değil, kadın atalarımız ve gelecek nesiller için de almamız gereken bir sorumluluk. Sesimiz, sadece kendi hikâyemiz, yaslarımız ve özlemlerimizi ifade etmek için değil, kolektif hikâyelerin, yasların ve özlemlerin duyulur olması için de var. Duyulsun ki dönüşsün, dönüşsün ki özgürleşelim, özgürleşelim ki yeni hikâyeler ve olasılıklar için içimizde ve dışımızda ferah alanlar açılsın.

İçimizde taşıdığımız şarkı, kaderimizin, ruhumuzun yolunun haritasını sunar bize; dinlersek duyarız ve yolumuzu buluruz, söylemeye başladığımızda ise diğer kadınlara kendi şarkılarını bulup söylemeleri ve kendi yollarını yürümeleri için ilham oluruz.

Her pazar Kadınlar Şifadır kitabından kısa okumalar paylaşıyoruz. Bugünkü okuma LABİRENTTE YOL ALMAK bölümünden "Özgürleştiren Ses" başlığından "Zamanın Ötesine Şarkı Söylemek", sayfa 184-186.