Acht jaar geleden sprak ik haar voor het eerst. Sopraan. Wereldburger. Mooie mens. Vandaag ontmoet ik Elise opnieuw. En wat een gesprek.

“Ik kwam terug naar België door COVID. Eigenlijk tegen mijn zin. Maar het leven brengt je soms naar plekken die je méér geven dan je dacht.”

Elise verhuisde noodgedwongen terug naar Antwerpen. Na jaren in New York en Londen. En precies daar, in die onverwachte stilte, ontstond iets nieuws. Een ander soort podium.

“Ik kon me voor het eerst hechten. Alles was plots op één plek. En dat was nieuw voor mij.” Dat ‘blijven’ bracht iets in beweging. Ze zag haar stad met nieuwe ogen. Ze zag ook de jongeren in die stad... en wat er níet voor hen was.

“Ik vond het schrijnend hoe weinig Vlaanderen doet met het potentieel van jongeren met een migratieachtergrond. In New York zie je: iedereen heeft talent. Hier is dat nog te vaak onzichtbaar.”

En dus deed ze wat ze altijd doet: ze zette het om in actie.

Elise richtte The Maestro’s op. Een stichting die kwetsbare jongeren helpt om via muziek hun talent te ontdekken. Ze leren akkoorden spelen, teksten schrijven, hun eigen verhaal zingen.

Het gesprek met Elise raakt aan iets universeels. Wat doe je als alles verandert? Als het oude niet meer werkt.En het nieuwe nog vorm moet krijgen?

Ze toont dat een kantelpunt niet het einde is, maar een begin. Een uitnodiging om dieper te zakken. Om te doen wat klopt.